نسبت عمل زيبايي اكولوژيكي و طراحي حساس به آب در منظر

در سال‌هاي اخير مفهوم طراحي شهري حساس به آب به‌عنوان رويكردي مؤثر در رفع مشكلات ناشي از روش‌هاي متداول مديريت آب‌هاي سطحي در استراليا مورد توجه قرار گرفته است و به بازيابي چرخۀ طبيعي آب در توسعۀ شهري كمك مي‌كند. به‌كارگيري تكنيك‌هاي تبيين‌شده در اين رويكرد جهت مديريت و برنامه‌ريزي بهينه، از سويي موجب بهبود كيفيت و كاهش حجم روان‌آب شده و از سوي ديگر فضاي سبز را افزايش داده و فرايندهاي طبيعي را با منظر شهر تلفيق مي‌كند. از آنجا كه رويكرد طراحي حساس به آب غالباً بر حوزه‌هاي فني و تكنيكمحورِ مداخلات محيطي متمركز است، به نظر مي‌رسد به‌تنهايي نمي‌تواند يك راه‌حل جامع‌نگر براي مداخلات محيطي باشد. بنابراين اين فرضيه مطرح مي‌شود كه طراحي حساس به آب با به‌كارگرفتن اصول طراحي زيبايي اكولوژي، مي‌تواند منجر به مدلي منظرين جهت مداخلۀ محيطي شود. اين مقاله با استفاده از مرور ادبيات تحقيق، خلأهاي موجود در اين رويكرد فني را شناسايي كرده و با استدلال منطقي و با توجه به جايگاه رويكرد حساس به آب در توسعه و ضرورت زيبايي اكولوژي براي ايجاد منظر پايدار، به تحليل و انطباق مؤلفه‌هاي به‌دست‌آمده از ادبيات پژوهش مي‌پردازد. از آنجا كه تكنيك‌هاي حساس به آب براي سازگاري با شرايط متغير محيط از فرايندهاي طبيعي الگو مي‌گيرند، بنابراين از زيبايي طبيعت برخوردار بوده (لازم به ذكر است كه زيبايي طبيعت اثبات‌شده است) ولي چگونگي ارتباط آن با فرهنگ تعريف نشده است. زيبايي اكولوژي به‌عنوان عنصر ارتباط‌دهندۀ اكولوژي و فرهنگ در طراحي منظر مي‌تواند مسير رسيدن به طراحي منظر را با اقدامات و راهكارهاي طراحي شهري حساس به آب مشخص كرده و بُعد ذهني و انساني منظر را ارتقا بخشد.