داستان‌هاي اقليمي رهيافتي براي شناخت معماري خانه‌هاي منطقه بر پايه نظريه منطقه‌‌گرايي انتقادي (مطالعۀ موردي: شهر تهران)

امروزه يكي از دغدغه هاي معماري در شهر تهران شكل‌گيري خانه‌هايي فاقد هويت منطقه‌اي، يكسان‌سازي محيط كالبدي و از بين رفتن هويت معماري و سيماي ظاهري خانه‌ها است. اين در حالي‌ست كه مفهوم سكونت و خانه در ايران با فرهنگ و اقليم هر منطقه گره خورده است و اين امر در داستان‌ها و به طور خاص ادبيات اقليمي و شناخت نگاه نويسندگان كه برگرفته از لايه‌هاي زندگي افراد است قابل مطالعه و بررسي مي‌باشد. مسئله اي كه اينجا قابل طرح است بازشناسي نقش داستان هاي اقليمي در آگاهي از عناصر و ويژگي هاي معماري در گذشته است. روش تحقيق اين پژوهش تفسيرگرايي با روش مطالعات تطبيقي و رويكرد پژوهش از نوع كيفي است. نوع پژوهش به لحاظ هدف بنيادي، و با توجه به اينكه خروجي آن قرار است از نوع روش باشد پس به لحاظ نوع نتايج  تبييني و به لحاظ شيوه تحليل نقد ادبي است. شيوه گردآوري داده‌ها كتابخانه‌اي و از آنجايي كه بنياد اين پژوهش بهره‌گيري از ادبيات اقليمي ست، لذا از نقد ادبي و تحليل محتوا استفاده گرديد. يافته هاي پژوهش حاكي از اين است كه از طريق اصول منطقه‌گرايي انتقادي مي توان با ويژگي‌هاي داستان‌هاي اقليمي آشنا شد. كاربست روش نقد معنايي با رويكرد‌هاي روايت‌شناسي، لغوي(صورتگرايانه)، فني، نشانه‌شناسي ساختاري، اجتماعي و زيبايي‌شناسي در شناخت معماري خانه هاي قديمي از طريق داستان هاي اقليمي مؤثر است. اهداف پژوهش 1.بررسي ويژگي هاي معماري خانه هاي قديم تهران براساس داستان هاي اقليمي. 2.تبيين كاربرد نظريه منطقه گرايي انتقادي در بازشناسي معماري خانه هاي قديم تهران. سؤالات پژوهش 1.چگونه مي توان از داستان هاي اقليمي در بازشناسي ويژگي هاي معماري خانه هاي قديمي تهران استفاده كرد؟ 2.نظريه منطقه گرايي انتقادي چه كابردي در شناخت معماري خانه هاي قديمي تهران دارد؟