ارزيابي عدم قطعيت دز دريافتي ناشي از جابجايي چشمه ها در براكي تراپي پروستات با روش مونت كارلو

براكي تراپي، نوعي درمان سرطان پروستات است كه منبع پرتو در بافت سرطاني و يا در نزديكي آن كاشته مي شود. هدف اين مقاله، محاسبه عدم قطعيت دز دريافتي بافت پروستات، ناشي از جابجايي چشمه ها و تورم در غده پس از كاشت دانه هاي پرتوزا است. از كد MCNPX 2.6 و پروتكل TG43U1 براي شبيه‌ سازي چشمه براكي تراپي يد125- مدل 6711Amersham (با فعاليت mCi 0/5) و فانتوم ORNL استفاده ‌شد. طرح درماني شامل 76 چشمه، حاوي ماده پرتوزاي يد-125 است كه به دو شكل دانه اي و نقطه اي در سه حجم اوليه 30/02 ، 38/01 و cm3 52/01 و سه گام زماني مختلف در پروستات كاشته شده اند. سه گام زماني شامل لحظه ي پس از كاشت، روز صفرم و روز سي ام پس از كاشت است. در گام نخست دز معادل پرتو در سه حجم مختلف براي دو توزيع دانه اي و نقطه اي در بافت سالم و سرطاني محاسبه شد. در گام دوم، مكان چشمه ها از موقعيت پيش فرض منحرف و منجر به تغيير در نحوه توزيع دز مي گردد. با جابجايي در سه جهت چپراست (mm 1/8)، درون سوبرون سو (mm 2/1) و بالا-پايين ( mm3/4)، دز معادل پرتو محاسبه شد. حداكثر عدم قطعيت دز پروستات تحت درمان با چشمه هاي دانه اي، به حجم cm^352/01 و مقدار 20 %+ مشاهده شد. در گام سوم، علاوه بر تغيير مكان چشمه ها، تورم 12 % نسبت به حجم آغازين آن، مشاهده كه منجر به دريافت دزي كمتر نسبت به مرحله قبل شد. در اين طرح درماني، اثر جابجايي چشمه ها و تورم به ميزان 12 % بررسي شد. عدم قطعيت در جابجايي چشمه ها در روز صفرم پس از كاشت، حدود 20% ± محاسبه شد. همچنين تاثير دو عامل ذكر شده پس از سي روز از كاشت در پروستاتي با حجم cm^3 58/25 با چشمه هاي نقطه اي، كاهش 21/04 % در مقادير دز بافت سالم و سرطاني را نسبت به لحظه ي پس از كاشت نشان داد. حداكثر خطاي كد 0/03 % است.