بررسي ارتباط بين عملكرد اندام فوقاني با ميزان مشاركت و استقلال در فعاليت‌هاي روزمره زندگي افراد با سابقه سكته مغزي

هدف: اختلال حركتي اندام فوقاني به عنوان يكي از شايع‌ترين پيامدهاي سكته مغزي است كه به عنوان بخشي از كاركردهاي حركتي، پايه لازم براي اجراي آكيوپيشن‌هاي مختلف و به دنبال آن مشاركت است، از اين رو مطالعه حاضر با هدف بررسي ارتباط بين عملكرد اندام فوقاني با سطح مشاركت و استقلال در فعاليت‌هاي روزمره زندگي افراد با سابقه سكته مغزي انجام شد. روش بررسي: اين مطالعه از نوع همبستگي مقطعي بود و نمونه‌گيري به روش در دسترس انجام شد.83 نفر ازافراد با سابقه سكته مغزي مراجعه‌كننده به بخش‌هاي كاردرماني دانشگاه علوم بهزيستي وتوان‌بخشي كه كمتر از دو سال از سكته آن‌ها گذشته بود انتخاب شدند. عملكرد اندام فوقاني توسط فوگل ماير و استقلال در فعاليت‌هاي روزمره زندگي به وسيله مقياس اندازه‌گيري استقلال عملكردي (FIM) و مشاركت به وسيله پرسش‌نامه ايراني مشاركت (IPQ) ارزيابي شد. آناليز داده‌ها توسط نرم‌افزار SPSS نسخه 23 با استفاده از آزمون همبستگي اسپيرمن انجام گرفت. يافته‌ها: نتايج نشان‌دهنده همبستگي متوسط، همسو و معنا‌داري بين عملكرد اندام فوقاني و مشاركت(0/315=‌P 0/003 ، r) و همبستگي قوي، همسو و معناداري بين عملكرد اندام فوقاني و استقلال در فعاليت‌هاي روزمره زندگي (0/625=‌P 00/001 ، r) بود. نتيجه‌گيري: ارتباط ميان عملكرد اندام فوقاني و استقلال در فعاليت‌هاي روزمره زندگي معنادار قوي است بنابرين با بهبود و كارايي بيشتر اندام فوقاني استقلال درفعاليت‌هاي روزمره زندگي افراد با سابقه سكته مغزي نيز افزايش مي‌يابد. ارتباط ميان عملكرد اندام فوقاني و مشاركت معنادار متوسط است پس براي افزايش و بهبود مشاركت افراد با سابقه سكته مغزي در كنار توانمندي حركتي اندام فوقاني ديگر عوامل را نيز بايد در نظر گرفت.