سياست جمهوري اسلامي ايران در قبال كشورهاي شوراي همكاري خليج فارس

شوراي همكاري خليج فارس از مهم‌ترين سازمان‌هاي منطقه‌اي در محيط منطقه‌اي ايران است و سياست‌هاي ايران همواره نقش مهمي در جهت‌گيري‌ها و اهداف شورا داشته است. مقاله حاضر سعي كرده است با واكاوي سياست‌هاي ج.ا. ايران در 20 سال گذشته براساس تحولات خاورميانه و تئوري امنيت منطقه‌اي به اين سوال پاسخ دهد كه مولفه و محور اصلي ج.ا. ايران پس از دفاع مقدس مخصوصا در دوران رياست جمهوري آقاي روحاني در قبال شوراي همكاري خليج فارس چه چيزي بوده است؟ اين پژوهش نشان مي‌دهد كه در دوره دولت آقاي روحاني، بهبود روابط با شوراي همكاري خليج فارس محور اصلي تلاش‌هاي ايران براي بهبود امنيت منطقه خليج فارس بوده است. با اين وجود، تعدادي از موانع ساختاري، عدم اعتماد تاريخي و تحركات ايران در منطقه، روابط تهران با كشورهاي شوراي همكاري را شديدا خصمانه كرده و باعث افزايش بيشتر ناامني در منطقه شده است زيرا نفوذ فزاينده ايران در منطقه عربي همراه با سياست ضد هژمون، به اين معني است كه ابتكارات صلح ايران با شوراي همكاري با موانع بزرگي روبرو شده و موفقيت ايران در كاهش تنش‌ها و برنامه‌ ترويج طرح‌هاي صلح با شوراي همكاري خليج فارس ثمره‌اي نداشته است. اين مقاله با روش تحقيق تحليلي و با استفاده از منابع كتابخانه‌اي سعي در بررسي اين موضوع دارد.