تقابل ادراك مخاطبان اثر هنري از كشف و دگرگوني در نسبت با اصل تداعي و ساختار نشانه

ادراكِ نسبت ميان نشانه و مفهوم عامل بسيار مهمي است كه در فرآيند گذر از شناخت به بازشناخت مخاطبان، تقابل قابل توجهي را عيان ساخته و گويي دو نقش متفاوت از آن قابل استنباط است؛ آن چنان كه در خلق يك اثر هنري، طراح به عنوان مخاطب اوليۀ موضوع مورد نظر، پس از گذار از شناخت ابعاد آن مي‌كوشد كه بيننده را به عنوان مخاطب ثانويه، در مرحله مشاهده به سوي تجربۀ بازشناختي هدايت سازد. بازشناخت، فرصتي است كه نشانه در يك موقعيت بازنمايي شده و در مفاهيم جديد براي بينندۀ اثر تداعي مي‌گردد. تداعي، فرآيندي تجسمي است كه در آن شخص، به درك متفاوت مفاهيمي دست مي‌يابد كه يكديگر را به فراخوان مشترك مي‌طلبند. پژوهش حاضر با هدف معرفي انواع بازشناخت در نسبت با اصل تداعي كه در راستاي دگرگوني‌هاي دو سطح نشانه و مفهوم ايجاد مي‌گردد، پرسش از چگونگي تقابل ادراك مخاطبان اثر گرافيكي از كشف و دگرگوني در نسبت با اصل تداعي و ساختار نشانه دارد؟ لذا به روش توصيفي‌‌‌تحليلي و با استفاده از منابع مكتوب و اسناد تصويري به شيوه كيفي، نشان مي‌دهد كه طراح، در راستاي شناخت موضوع به دگرگون‌سازي ساختار نشانه‌ها پرداخته و قوانين تداعي نيز بيننده را به كشف و بازشناخت پيام هدايت مي‌سازد.