زيبايي‌شناسي معاصر بعد از جعبه‌هاي صابون مارك بريلوي اندي وارهول بر مبناي نظريه «هستي شناسي كاربردي»

اين مقاله بر اساس نظريه «هستي شناسيِ كاربردي»روژه پوايوت به مطالعه زيباشناسيِ اثر جعبه‌هاي صابون بريلوي وارهول مي پردازد. اين اثر در زمان اجرايش، دچار چالش بود و نتوانست دنياي هنر را در مورد پذيرش اش به مثابه يك اثر هنري به توافق برساند. پرسشهاي پژوهشي  اين نوشتارعبارتند از: 1 در دوره معاصر چه معيارهاي زيباشناسانه اي يك اثر انساني را تبديل به يك اثر هنري مي‌كند؟ 2 بر اساس نظريه‌ «هستي شناسي كاربردي» پوايوت، اثر هنري معاصر چگونه و با چه رويكردي به مثابه نماد سازي شخصي هنرمند در نظر گرفته شده و زيباشناسي حاكم برآن چگونه خوانش مي شود؟ فرضيه مقاله بيانگر اين است كه اثر هنري به هر شكلي در برگيرنده نمادسازي هاي فرمي و محتوايي است. اصولاً در دوره معاصر نمادسازي هاي شخصي هنرمند با اختلاط با نمادهاي از پيش شناخته شدهِ جمعي در يك فرهنگ، نقش تمام كنندگي در خلق اثر هنري را دارد. نتيجه حاكي از آن است كه در زيبا شناسي معاصر، يك اثر زماني به عنوان يك اثر هنري شناخته مي‌شود كه بحث‌ها و تبادل گفتماني پيرامون آن صورت پذيرد، بدون آنكه نياز به برقراري توافق ميان صاحب نظران فن باشد. روش تحقيق اين مقاله تحليلي ـ كيفي است كه با گردآوري اطلاعات كتابخانه اي و مستندات  مجازي به انجام رسيده