بررسي فتوسنتز، عملكرد و اجزاي عملكرد گلرنگ (.Carthamus tinctorius L) در پاسخ به تنش توأم شوري و خشكي در مرحله رشد رويشي

اين تحقيق به منظور بررسي پاسخ گلرنگ به تنش هاي شوري، خشكي و تنش همزمان شوري خشكي و سهم هر يك در كاهش عملكرد، اجزاي عملكرد و فتوسنتز گياه انجام شد. بدين منظور آزمايشي به صورت كرت هاي يك بار خرد شده و در قالب طرح بلوك هاي كامل تصادفي در اراضي مركز آموزش كشاورزي كبوترآباد اصفهان در سال هاي 95-1394 و 96-1395 اجرا شد. در اين مطالعه گلرنگ بهاره رقم صفه در واكنش به چهار سطح شوري آب آبياري (2.5، 5، 10 و 15 دسي زيمنس بر متر) و چهار سطح آبياري (100، 80، 60 و 40 درصد ظرفيت مزرعه اي) در مرحله رشد رويشي اين گياه مورد بررسي قرار گرفت. نتايج نشان داد كه با افزايش سطوح شوري و خشكي به طور معني داري از ميانگين اكثر صفات مورد بررسي كاسته شد، به طوري كه شديدترين تيمارهاي خشكي (آبياري بر اساس 40 درصد ظرفيت مزرعه) و شوري (15 دسي زيمنس بر متر) كمترين مقادير صفات را به خود اختصاص دادند. با افزايش شوري، درصد روغن دانه كاهش يافت، ليكن اين كاهش (7.4 درصد) فقط در بالاترين سطح شوري آب (15 دسي زيمنس بر متر) معني دار بود. بالاترين سطح تنش همزمان خشكي و شوري موجب كاهش هر چه بيشتر عملكرد دانه (87.13 درصد كاهش) در مقايسه با بالاترين سطح هر يك از تنش هاي خشكي (71.40 درصد كاهش) و شوري (55.56 درصد كاهش) نسبت به تيمار شاهد (بدون تنش خشكي و شوري) شد و سهم تنش خشكي در مقايسه با تنش شوري در كاهش عملكرد (به ترتيب 71.40 و 55.56 درصد) به مراتب بيشتر بود. لذا، به طوركلي با در نظر گرفتن حداقل افت عملكرد دانه، آبياري معادل 80 درصد ظرفيت مزرعه با شوري 5 دسي زيمنس بر متر در مرحله رشد رويشي توليد گلرنگ امكان پذير مي باشد.