بازشناسي مفهوم «تربيت» در نظريه‌ي اعتباريات علامه طباطبايي (ره)

تكثر معاني تربيت در جوامع مختلف به‌عنوان چالشي براي دست‌يابي به وحدت مفهومي براي آن مطرح شده است. علامه طباطبايي در نظريه‌ي اعتباريات، زمينه‌ مناسبي براي تبيين تكثر اعتبارات اجتماعي به وجود آورده است. در اين پژوهش سعي مي‌شود با بسط نظريه اعتباريات، مفهوم «تربيت» به‌عنوان يكي از اعتباريات بعد از اجتماع تبيين شود. بر اين اساس «تربيت» در نتيجه شهود توأمان ضعف‌ها و استعدادها و بر اساس انگيزه محبت و رحمت و به‌منظور تضمين بقاء نوع، اعتبار مي‌شود. در ادامه‌ مقاله جهت تدقيق نسبت حقيقت و اعتبار در نظريه اعتباريات، چهار مفهومِ «محل اعتبار»، «مبدأ اعتبار»، «وجه اعتبار» و «اثر اعتبار» از يكديگر تفكيك شده و بر اساس آن صورت‌بندي جديدي از «لغويت» و «عدم لغويت» اعتباريات ارائه مي‌شود. بدين ترتيب نسبت حقيقت و اعتبار در «تربيت» بر اساس مفاهيم چهارگانه فوق تبيين شده است. بر اساس اين تحليل، تربيت (به معناي اعتباري اجتماعي) مبتني بر مشاهده تربيت تكويني و انتقال ضرورت تكويني موجود در آن، به رابطه‌ي دو انسانِ مختارِ معتبر است. بنابراين بر اساس مؤلفه‌هاي تربيت تكويني مي‌توان گفت، تربيت معنايي اعتباري است كه در ظرف اجتماع در مورد فرآيندي كه ميان دو يا چند نفر در جريان است بكار‌ مي‌رود كه متضمن تحقق كمالاتي براي متربيان، دوسويه بودن، تدريجي بودن، غايت‌مندي و محوريت مودت و رحمت است.