تأثير مؤلفه‌هاي مكاني و محيطي روستا بر كيفيت و سطح آموزش

در ميان مسائل مرتبط با توسعه كشور، آموزش از اصول بنيادي و درخت توسعه است و نظام آموزشي جامعه به‌عنوان يكي از اركان اصلي محقق شدن اين هدف و رسيدن جوامع به عدالت اجتماعي محسوب مي‌شود و سكونتگاه‌هاي روستايي در سطح كشور با جمعيت 20 ميليوني از اركان اصلي توليد و نيروي انساني به‌حساب مي‌آيند و آموزش صحيح اين قشر از اهميت زيادي برخوردار است. سطح پايين دسترسي به خدمات آموزشي در روستاهاي كشور به‌خصوص در استان‌هاي جنوبي، جنوب شرقي و مرزي كشور و وجود مشكلات متفاوت لزوم نگرش و مديريت ويژه در زمينه افزايش سطح و كيفيت آموزش براي تمامي روستاهاي كشور را ايجاب مي‌كند. نياز به آموزش‌هاي محلي و توسعه آن در مناطق روستايي بايد از چالش‌هاي اصلي پيش‌روي نظام آموزش كشور به‌حساب آيد. هدف اصلي اين مقاله، بررسي سطح سواد و آموزش ساكنين روستايي استان‌هاي كشور و بررسي و تحليل مؤلفه‌ها و شاخص‌هاي اثرگذار بر ارتقاي كيفيت آموزش در سطح روستاهاي كشور است. روش تحقيق، توصيفي تحليلي است و به‌منظور بررسي و دسته‌بندي معيارها و شاخص‌هاي اثرگذار بر كيفيت آموزش در روستاهاي كشور از روش وزن‌دهي AHP و نرم‌افزار MicMac استفاده‌ شده‌‌است. در اين مطالعات تعداد 29 شاخص در معيارهاي آموزش كه از طريق مطالعات كتابخانه‌اي استخراج شده‌است و شامل معيارهاي برنامه‌هاي آموزشي (Ep)، محيط آموزش و يادگيري (Le)، تحقيق (Re)، خدمات اجتماعي (Ss) و معلم‌ها (Te) و معيارهاي محيطي شامل محيط اجتماعي و نهادي (Se)، محيط اقتصادي (Ec) و محيط طبيعي و كالبدي (NE) است. ميزان ناسازگاري مدل برابر با 0.08 و ميزان پايداري سيستم در نرم‌افزار MicMac برابر با 96 درصد است كه نشان‌دهنده مناسب بودن و قابل‌اعتماد بودن مشاركت انجام ‌شده‌است. نتايج نشان از اثرگذاري بيشتر مؤلفه محيطي نسبت به معيارهاي عمومي و عام آموزش بر ميزان كيفيت آموزش است. درحال‌حاضر شرايط اقتصادي، اشتغال و كيفيت زندگي ساكنين روستاهاي استان‌هاي مركزي، جنوبي و مرزي كشور در شرايط نامناسبي قرار دارد كه از اصول مؤثر بر كيفيت آموزش ساكنين روستايي و ارتقاي سطح سواد به‌حساب مي‌آيد.