ارزيابي تاب آوري انساني در بافت هاي ناكارآمد شهري (مورد مطالعه: بافت ناكارآمد شهر سنندج )

اهداف: هدف اين پژوهش، سنجش ميزان تاب آوري سكونتگاه هاي ناكارآمد شهر سنندج در ابعاد انساني (اجتماعي فرهنگي، اقتصادي و نهادي مديريتي) است. روش: روش پژوهش، توصيفي تحليلي و نوع مقاله پژوهشي مطالعه موردي است و از نظر شيوۀ دريافت اطلاعات، در حوزۀ مطالعات كتابخانه اي ميداني قرار دارد. براي استخراج شاخص ها از مطالعات كتابخانه اي داخلي و خارجي استفاده شد و شاخص هاي ابعاد مختلف جهت تعيين ميزان اهميت در اختيار 30 نفر از كارشناسان در رشته هاي مختلف قرار گرفت. براي سنجش ميزان تاب آوري در سطح محدوده، داده هاي پرسش نامه‌ خانوار در نرم افزار SPSS وارد و با استفاده از آزمون تي تك نمونه اي ميزان تاب آوري استخراج شد. جهت تحليل عوامل تاب آوري انساني از مدل معادلات ساختاري در نرم افزار ليزرل استفاده شده است. به منظور تبيين ميزان اختلاف ميانگين تاب آوري در گونه هاي بافت ناكارآمد از آزمون تحليل واريانس استفاده شد و در نهايت، گونه هاي بافت با استفاده از آزمون دانكن طبقه بندي شدند. يافته ها/ نتايج: يافته ها حاكي از آن است كه ميزان تاب آوري در محدوده‌ 3.16 بوده، با توجه به اينكه از ميانگين 3.50 كمتر است، مي توان گفت محدودۀ بافت ناكارآمد، تاب آور نيست. از لحاظ ابعاد مورد بررسي، بعد اجتماعي فرهنگي با 3.64 از متوسط 3.50 بالاتر بوده و نسبتاً تاب آور مي باشد. كمترين ميزان تاب آوري با 2.75 مربوط به بعد اقتصادي و پس از آن بعد مديريتي با 3.09 بوده است. همچنين بين گونه هاي مختلف بافت ناكارآمد از لحاظ تاب آوري انساني اختلاف معناداري وجود دارد. به لحاظ مجموعه شاخص هاي انساني، بافت با پيشينه‌ روستايي و سكونتگاه هاي غيررسمي در گروه اول و بافت ناكارآمد مياني و بافت تاريخي در گروه دوم طبقه بندي مي شوند. نتيجه گيري: نتايج به دست آمده نشان مي دهد تاب آوري بافت ناكارآمد سنندج در شرايط نامناسبي قرار دارد. با توجه به پايين بودن سطح تاب آوري ابعاد اقتصادي و مديريتي و اهميت آن ها در تاب آوري محدوده، بايد تلاش لازم در زمينه‌ ارتقاء اين شاخص ها لحاظ شود. سكونتگاه هاي غيررسمي و بافت هاي با پيشينه‌ روستايي وضعيت نامناسبتري نسبت به ساير محدوده هاي بافت ناكارآمد دارند.