بررسي تطبيقي رويكرد قرآن كريم و مثنوي معنوي به حرص و طمع

در قرآن كريم حرص دو جنبه دارد: وجه مثبت كه در حرص پيامبر (ص) بر هدايت مردم نمودار ميشود و حرص منفي كه در قالب برآوردن تمتعات نفساني و زياده خواهي انسانها تصوير ميگردد. مولوي متأثر از قرآن و از باب تفسير و تأويل آيات به تفصيل وجوه مختلف حرص و طمع و آثار و نتايج آن را بيان ميكند. نتايج تحقيق نشان ميدهد كه مولوي در تفسير و بازنمايي اين وجوه از امور حسي و عيني استفاده ميكند و از امور بديهيي سخن ميگويد كه بتوان با تصور آن بي نياز به تأمل بسيار تصديقشان كرد و نيز از اقسام حكايات استفاده ميكند تا وجوه مختلف امر مورد بحث را در زندگي روزمره نشان دهد و مخاطبان از راه همذات پنداري با اشخاص داستان آن را از مقوله تجربه هاي زيسته خود تلقي كرده و راحت تر آن را بپذيرند. در تصويرسازي گاهي به تصاوير قرآني توجه دارد و گاه تصاوير حاصل تداعي معاني از محتواي آيات مختلف است. آنچه در قرآن به عنوان آموزه اخلاقي ذكر شده در مثنوي به صورت عملي اجرا شده و راه وصول به آن تبيين گرديده است. از باب معرفت شناسي، مولوي در قالب داستانهايي پيروي از امور نفساني از جمله حرص و طمع را مانعي براي شناخت ميداند همانكه قران آن را پرده و غشاوه ناميده است كه پيروي و تبعيت از آن، مانع ادراك ميشود.