آسيب شناسي زبان شعر سياسي ادبيات معاصر (با تكيه بر اشعار نيما يوشيج)

شعر سياسي در ادب فارسي با انقلاب مشروطه توانست به صدر مضامين شعري ارتقا يابد، بعد از مشروطه در جريان شعر نو نيمايي مورد توجه قرار گرفت و به عنوان يك نوع ادبي در ادبيات معاصر تثبيت گشت، در اين مقاله با هدف شناخت نظام زباني اين نوع ادبي و آسيب شناسي آن از انقلاب مشروطه تا پيروزي انقلاب اسلامي با تكيه بر اشعار نيما يوشيج به عنوان سردمدار اين شعر در دوره پهلوي، لغزش ها و عيوب اصلي زباني آن بررسي شده است، بررسي نشان ميدهد عواملي چون ورود هيجاني شاعران به اين مضمون، اهميّت انديشه در مقابل زبان، توجه به مخاطب مردمي، برجسته سازي سبكي و ضعف شاعري، شعر سياسي معاصر را دچار آسيب هاي زباني كرده است. اين امر حتي در شعر نيما كه خود منتقد عوامل ذكر شده است، ديده ميشود. عدم رعايت نظام زباني در منطق دستورزباني، كاربرد كليشه اي واژه‌هايي نمادين، و هنجارگريزيه اي ناروا مهمترين لغزشهاي زباني شعر سياسي نيما است. اين موارد در دهه هاي آغازين شاعري وي بسيار مشهود است اما نيما در دهه پاياني توانسته است به زباني برسد كه از آسيب هاي جدي خالي است.