نقش تجارب آسيب زاي دوران كودكي در پيش بيني اختلال پرخوري با ميانجي‌گري طرحواره‌هاي ناسازگار اوليه

سابقه و هدف: نرخ شيوع نسبتاً بالاي اختلال پرخوري و پيامدهاي منفي آن، مانند كاهش كيفيت زندگي و اختلال در عملكرد فردي و اجتماعي موجب شده است اين اختلال و پيشگيري از آن به يك مسئله مهم در نظام سلامت كشورهاي مختلف از جمله ايران تبديل شود. هدف پژوهش حاضر بررسي نقش تجارب آسيب زاي دوران كودكي در پيش بيني اختلال پرخوري با ميانجي گري طرحواره هاي ناسازگار اوّليه بود. مواد و روش‌ها: با استفاده از روش پژوهش همبستگي، از ميان جامعه آماري زنان و مردان 23 تا 65 سال مراجعه كننده به مراكز بهداشتي درماني در شهر تهران و كاربران اينترنتي اين مراكز و رسانه‌هاي اجتماعي مرتبط، تعداد 409 نفر، به عنوان نمونۀ در دسترس، به ابزار هاي پژوهش شامل مقياس پرخوري گورمالي و همكاران (1982)، پرسشنامه طرح واره هاي ناسازگار اوّليه يانگ (1994) و چك ليست تجارب آسيب زاي دوران كودكي (1999) پاسخ دادند. تجريه و تحليل داده ها از طريق نرم افزار هاي تحليل آماري SPSS نسخه 25 و AMOS نسخه 24 و با استفاده از مدل يابي معادله ساختاري انجام شد. يافته‌ها‌: نتايج نشان داد كه تجارب آسيب زاي اوليه با اندازه اثر 0.19 به صورت مستقيم و با اندازه اثر 0.23 به واسطه طرحواره هاي ناسازگار اوليه بر اختلال پرخوري اثر معني‌داري (0.01 p) دارد. نتيجه گيري: توجه به اقدامات پيشگيرانه از تجارب آسيب زاي دوران كودكي و همچنين استفاده از مداخلات آموزشي و روان درماني مي‌تواند منجر به كاهش ميزان اختلال پرخوري و آثار منفي آن شود.