تحليل و نقد كاربست قرآن در نقد حديث در تفسير «الفرقان»

شناخت و ارزيابي مباني نقد حديث به ويژه در عرصه روايات تفسيري، خدمتي به علم تفسير و حديث بوده كه در آن اصول سبكي نوين، معرفي و مورد ارزيابي و نقد قرار گرفته است تا ديگران در صورت الگوپذيري از اين تفسير، خطاها و كاستي‌هاي آن را جبران كنند. در اين ميان، تفسير «الفرقان» به سبب رويكردهاي خاص تفسيري و روايي كه حاصل آن به طور عملي، اصالت دادن به قرآن و البته نفي نكردن حجيت سنت است، مي‌تواند نمونه خوبي براي معرفي ارتباط قرآن و سنت باشد. در اين پژوهش، با مطالعه و استخراج روايات موجود در تفسير «الفرقان» و ارزيابي آنها از زاويه نقد حديث با محوريت قرآن، به تبيين و نقد آراء مؤلف اين تفسير پرداخته شده است. مفسر در نقد احاديث و در روايات غير معارض با قرآن، ابتدا كسب موافقت و وجود شبيه، شاهد و مصداق از قرآن و در مرحله بعد، مخالفت نداشتن با قرآن را كافي دانسته است. از ديدگاه وي، برخلاف روايات معارض كه ضرورتاً موافقت در يكي از روايات متعارضين بايد لحاظ گردد، ظاهر قرآن بر نص حديث صحيح، ترجيح دارد و هنگام تعارض بايد ظاهر قرآن را اخذ نمود. وي تخصيص يا تقييد نص و ظاهر قرآن را با سنّت قطعيّه نپذيرفته است. در مقاله به تفصيل، نقدهاي وارد بر اين ديدگاه ارائه شده است.