تحليل فضايي-زماني آلاينده ي PM2.5 در كلانشهر تهران طي سال هاي 1395-1392

زمينه و هدف: شهر تهران به عنوان بزرگترين و پرجمعيت ترين شهر كشور به مشكلات عديده اي برخورد كرده كه آلودگي هوا از معمولترين آن ها است. طي سال هاي اخير آلاينده PM2.5 مسبب اكثر روزهاي ناسالم از نظر آلودگي هوا در تهران بوده است؛ به همين منظور مطالعه حاضر با هدف تحليل فضايي زماني آلاينده ي PM2.5 در كلانشهر تهران طي سال هاي 1395-1392 با استفاده از GIS انجام شد. مواد و روش ها: در اين مطالعه از روش هاي درون يابي معكوس فاصله (Inverse Distance Weighting) و لكه هاي هاي داغ (Hot Spot) جهت پيش بيني و پهنه بندي غلظت آلاينده ي PM2.5 طي چهار سال متوالي (1392-1395) استفاده شده است. يافته ها: نتايج حاصل از آناليز لكه هاي داغ و آماره ي گتيس ارد جي (GetisOrdGi) نشان داد كه نواحي جنوب و جنوب غرب با سطح اطمينان بالاي 90 درصد و غلظت بيش از μg/m3 50 آلوده ترين نواحي مي باشند و به مقدار كمتري نواحي غرب و مركز در رتبه بعدي قرار دارند؛ همچنين غلظت آلاينده PM2.5 از شمال به جنوب و از شرق به غرب روند افزايشي را نشان مي دهد. نتيجه گيري: مناطق جنوبي، جنوب غرب، غرب و مركز از آلوده ترين مناطق به حساب مي آيند؛ با اين حال، مطالعه حاضر فقط پهنه بندي غلظت آلاينده PM2.5 را نشان داده و به شناسايي عوامل گوناگون و سهم هر كدام از آن ها در توليد اين آلاينده نپرداخته است؛ و لازم است مطالعاتي با هدف شناسايي منابع و سهم آن ها به منظور كنترل و كاهش غلظت PM2.5 در سطح كلانشهر تهران انجام شود.