دلالت‌هاي سياست‌گذارانه‌ در توسعه گردشگري فرهنگي حوزه توس مشهد

در اين تحقيق سعي بر آن است اين سؤال اساسي بررسي شود كه از منظر اقتصاد سياسي، شهري كه داراي ظرفيت‌هاي چندگانه گردشگري است،  براساس چه ملاحظاتي مدل راهبردي توسعه شهري خود در حوزه گردشگري  فرهنگي را تدوين كند. اقتصاد سياسي گردشگريِ نقطه‌اي نوعي مفهوم‌سازي نويسنده است كه سطح تحليل آن از مقصد گردشگري به نقطه يا سايت گردشگري  تغيير مي ‌كند. اين پژوهش به لحاظ روش شناختي جزو روش هاي تركيبي  و به لحاظ نوع پژوهش جز مطالعات موردي است؛ به‌طوري كه در گام اول مبتني بر مطالعه مروري سيستماتيك و درگام دوم نظريات مستخرج بريك مورد مطالعه ميداني تطبيق داده شده است؛ بر همين اساس با استفاده از تكنيك ويكور، برنامه هاي توسعه چندجانبه گردشگري در شهر مشهد با استفاده از ملاحظات اجراي برنامه ها و گروه هاي درگير رتبه بندي شد. نتايج نشان داد كه براساس  هر دو شاخص، توسعه گردشگري توس در شهر مشهد براساس گروه هاي درگير يا مرتبط با برنامه و براساس شاخص ويكور 64/0 داراي رتبه 3  و براساس ملاحظات اجراي برنامه ها براساس شاخص ويكور 1 داراي رتبه 5 است؛ بنابراين خارج از اولويت‌هاي اصلي خبرگان است وشرط تحقق آن ارتقاي جايگاه بخش مردمي و خصوصي در تصميم‌سازي و حتي تصميم‌گيري در فرايند مديريت و برنامه‌ريزي نقطه اي گردشگري توس است كه به فعاليت هم‌پيوند و همسوي مردم و دولت در منطقه منجر شود.