بررسي تأثير فعاليت ورزشي حاد و مزمن بر آيريزين در بزرگسالان سالم

سابقه و هدف: آيريزين ميوكايني است كه در اثر ورزش از عضله ترشح مي شود و با تحريك بيان ژن پروتئين جدا كننده 1 (UCP1) موجب تبديل بافت چربي سفيد به قهوه اي از طريق افزايش تعداد و اندازه ميتوكندري ها و ترموژنز غيرلرزشي مي شود. بدين ترتيب فعاليت آيريزين در كاهش درصد چربي مؤثر است كه منجر به درمان چاقي مي شود. هدف از اين مطالعه مروري بررسي تأثير انواع فعاليت هاي ورزشي بر سطوح آيريزين در افراد بزرگسال سالم بود. روش بررسي: اين تحقيق با طراحي مروري انجام گرفت. براي جستجوي مقالات از پايگاه هاي PubMed و Google Scholar استفاده شد. واژه هاي كليدي مورد استفاده شامل تمرين (Exercise، Training)، فعاليت بدني (Physical activity)، آيريزين (Irisin) و بافت چربي قهوه اي (Brown adipose tissue) بودند. تعداد 154 مقاله بين سال هاي 2010 تا 2020 در اين رابطه يافت شدند كه از بين آنها 53 مقاله مورد استفاده قرار گرفتند. بخش هايي كه در مقالات گزينش شده مورد استفاده قرار گرفتند، شامل چكيده و بخش هاي مربوط به بيولوژي آيريزين، مكانيزم هاي تأثير آيريزين بر بيماري هاي مزمن و مكانيزم هاي تأثير ورزش بر آيريزين بودند. يافته ها: افزايش سطوح آيريزين در اكثر مقالاتي (معادل 90 %) كه درباره اثرات حاد انواع فعاليت هاي بدني بودند گزارش شد؛ همچنين پس از تمرينات طولاني مدت ورزشي سطوح آيريزين در اكثر مقالات (حدود 66 %) بدون تغيير گزارش شد. نتيجه گيري: به نظر مي رسد كه شدت بالاتر تمرين نسبت به شدت پايين تر، تأثير بيشتري بر سطوح آيرزين دارد. به طور كلي يك جلسه تمرين موجب افزايش آيريزين مي شود، در حالي كه سطوح آيريزين پس از تمرينات منظم ثابت باقي مي ماند. همچنين هرچه شدت تمرين و توده عضلاني بيشتر باشد، اثر بيشتري بر توليد و ترشح آيريزين از عضله اسكلتي دارد كه در پيشگيري از بيماري هايي چون آتروسكلروز، پوكي استخوان، آلزايمر، سرطان و ديابت مؤثر است.