تاثير حاد و مزمن تمرينات ورزشي بر سطوح فيبرينوژن پلاسما در افراد سالم: يك فرا تحليل

سابقه و هدف هدف از اين مطالعه، مقايسه تأثير تمرينات ورزشي مختلف بر ميزان فيبرينوژن پلاسما و بررسي پاسخ حاد و مزمن فيبرينوژن به فعاليت ورزشي بود. مواد و روش‌ها در يك مطالعه مروري فرا تحليلي، براي بررسي مطالعه‌هاي انجام شده در مورد تأثيرات تمرينات ورزشي بر فيبرينوژن، جستجو در پايگاه هاي اطلاعاتي پاب مد، ساينس دايركت، اسكوپوس، و گوگل اسكولار با كلمات كليدي مشخص شده بين مقالاتي كه طي سال‌هاي 2010 تا 2020 منتشر شده بودند، انجام گرفت. پس از غربالگري اوليه، بررسي متن كامل و ارزيابي نقادانه مطالعه‌ها، مقالاتي كه داراي معيارهاي ورود به پژوهش بودند، مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند و در نهايت، 22 پژوهش كه شامل 33 كارآزمايي با معيارهاي ورود به متاآناليز بود، تجزيه و تحليل گرديد. يافته‌ها نتايج فراتحليل نشان مي دهد كه پاسخ حاد فيبرينوژن به تمرينات ورزشي افزايشي مي‌باشد اما اين افزايش معنادار نيست. از طرفي پاسخ مزمن فيبرينوژن به تمرينات ورزشي به صورت معناداري كاهشي مي باشد كه اين كاهش مربوط به تمرينات هوازي و اينتروال با شدت بالا است و پاسخ آن به تمرينات بي هوازي ناچيز مي‌باشد. نتيجه گيري به طور كلي مي توان گفت كه تمرينات ورزشي مي تواند در تعديل ميزان فيبرينوژن عروق مؤثر باشد؛ در پژوهش‌هاي مختلف، در پاسخ حاد به ورزش، عدم تغيير و يا افزايش سطح فيبرينوژن پلاسما و در پاسخ مزمن به تمرينات ورزشي، كاهش سطح فيبرينوژن پلاسما گزارش شده است. اگرچه باز هم نياز به مطالعاتي با كيفيت بالا و حجم نمونه كافي در اين زمينه احساس مي‌شود.