تخمين ناهمواري روسازي بر اساس خرابي‌هاي سطحي با استفاده از شبكه عصبي (مطالعه موردي: محور‌هاي شرياني ايران)

امروزه راه‌ها به عنوان سرمايه‌هاي هر كشور تلقي مي‌شوند لذا جهت حفظ و نگهداري آن‌ها به يك مكانيزم مشخص احتياج است. در همين راستا سيستم مديريت روسازي ابزاري هدفمند براي تصميم‌گيري و يافتن استراتژي موثر و اقتصادي، جهت ارزيابي، ترميم، تعمير و نگهداري روسازي‏ها در سطحي قابل قبول مي‌باشد. جهت اجراي اين سيستم اطلاع دقيق‌ از شاخص‌هاي ارزيابي روسازي امري حياتي است. هدف از اين پژوهش شناخت تاثير خرابي‌هاي سطحي بر ناهمواري روسازي و ايجاد رابطه همبستگي جهت تخمين شاخص بين‌الملي ناهمواري (IRI) و نرخ رشد ناهمواري مي‌باشد. بر اين اساس با استفاده از دستگاه تشخيص خودكار خرابي‌هاي روسازي (LCMS)، شاخص ناهمواري و خرابي‌هاي سطحي روسازي در قطعات 10 متري به صورت پيوسته و با رزولوشن 1 ميلي‌متر در تعدادي از محورهاي شرياني كشور ارزيابي شد. پس از تحليل اوليه خروجي‌هاي دستگاه LCMS، خرابي‌هاي سطحي با تاثير بالاتر بر شاخص ناهمواري شناسايي شد و سپس با استفاده از روش‌شبكه عصبي مصنوعي رابطه همبستگي ميان شاخص ناهمواري و خرابي‌هاي سطحي برقرار شد كه در اين رابطه، ضريب (R2) برابر70/0 است. اين پژوهش، منجر به شناخت خرابي‌هاي سطحي موثر بر شاخص IRI مي‌شود و همچنين استفاده از مدل ارائه شده يك روش كم هزينه براي متوليان راه براي تخمين شاخص ناهمواري و نرخ رشد ناهمواري بر اساس خرابي‌هاي سطحي در سطح شبكه است كه مي‌تواند موجب شناخت روند اضمحلال و سياست‌ها و اقدامات تعمير و نگهداري شود.