نقش خود‌دلسوزي در پيش‌بيني احساس تنهايي و خودكارآمدي سالمندان

اهداف: با توجه به رشد جمعيت سالمندان، توجه به سلامت روان‌شناختي آن‌ها حائز اهميت است. بنابراين هدف پژوهش حاضر بررسي نقش خود‌دلسوزي در پيش‌بيني احساس تنهايي و خودكارآمدي سالمندان بود. مواد و روش ها: اين پژوهش توصيفي از نوع همبستگي است. جامعه آماري پژوهش شامل تمامي سالمندان مقيم شهر گنبد كاووس بودند كه 120 نفر (70 زن و50 مرد) آن‌ها به شيوه نمونه‌گيري در دسترس انتخاب شدند. ابزار گردآوري داده‌ها مقياس احساس تنهايي (راسل، 1996)، مقياس خودكارآمدي (شرر و مدوكس، 1982) و مقياس خود‌دلسوزي (نف، 2003) بود. براي تجزيه و تحليل داده‌ها از روش همبستگي پيرسون و رگرسيون چند‌متغيري استفاده شد. يافته ها: يافته‌ها نشان داد كه بين خودمهرباني، اشتراكات انساني، ذهن‌آگاهي و خود‌دلسوزي كل با احساس تنهايي رابطه منفي معنادار و بين قضاوت خود، انزوا و فزون همانند‌سازي با احساس تنهايي رابطه مثبت معني‌دار مشاهده مي‌شود. همچنين يافته‌ها بيانگر ارتباط مثبت معنادار بين مهرباني با خود، اشتراكات انساني، ذهن‌آگاهي و خود‌دلسوزي كل با خودكارآمدي و ارتباط منفي معنادار بين قضاوت خود، انزوا و فزون همانند‌سازي با خودكارآمدي است 0/001 le;P. همچنين نتايج تحليل رگرسيون نشان داد كه خودمهرباني، قضاوت خود، اشتراكات انساني، انزوا، ذهن‌آگاهي و خود‌دلسوزي كل قادر به پيش‌بيني 43 درصد از واريانس احساس تنهايي است و متغيرهاي مهرباني با خود، قضاوت خود، ذهن‌آگاهي، انزوا و خود‌دلسوزي كل، 38 درصد از واريانس خودكارآمدي را پيش‌بيني مي‌كنند. نتيجه گيري: براساس اين يافته‌ها مي‌توان نتيجه گرفت كه خود‌دلسوزي نقش مؤثري در كاهش احساس تنهايي و افزايش خودكارآمدي دارد.