تأثير هشت هفته تمرينات متمركز بر مكانيسم پيش‌بين كنترل تعادل بر كنترل قامت و عملكرد حركتي سالمندان

اهداف: بهبود تعادل و تحرك عملكردي براي پيشگيري از افتادن و عواقب جبران‌ناپذير آن در سالمندان توجه بسياري از محققين حيطه سالمندي را به خود جلب كرده است؛ بنابراين هدف از تحقيق حاضر تأثير تمرينات متمركز بر مكانيسم پيش‌بين كنترل قامت بر تعادل و عملكرد حركتي سالمندان بود. مواد و روش ها: در اين پژوهش تجربي كه در سال 1396 انجام شد، جامعه آماري را سالمندان مرد با سابقه افتادن حداقل يك بار در شش ماه گذشته شهر اصفهان تشكيل دادند. پس از در نظر گرفتن معيارهاي تحقيق، چهل نفر از واجدين شرايط انتخاب و به‌ طور تصادفي به دو گروه مساوي تقسيم شدند. از اين ميان هجده نفر از گروه آزمايش با ميانگين سني 3/2 ±‌70/4، قد 6/2 ±‌165/3، وزن 4/2 ±‌65/3 و 15 نفر از گروه كنترل با ميانگين سني 3/1 ±‌6/669، قد 5/5 ±‌167/0 و وزن 6/8 ±‌67/3 در تحقيق وارد شدند. گروه آزمايش در برنامه مداخله تمريني متمركز بر مكانيسم پيش‌بين كنترل قامت شركت كردند. براي اندازه‌گيري كنترل قامت سالمندان از دستگاه فوت اسكن و براي اندازه‌گيري عملكرد حركتي آن‌ها از آزمون زمان برخاستن و رفتن استفاده شد. براي تجزيه‌ و تحليل داده‌ها از نرم‌افزار SPSS نسخه 20 و آزمون آنوواي تكراري در سطح معني‌داري 0/05 استفاده شد. از آنووا با اندازه‌گيري تكراري براي بررسي هم‌زمان اثر زمان و اثر گروه استفاده شد. يافته ها: اعمال مداخله تمريني باعث بهبود معنادار ميانگين كنترل قامت سالمندان گروه آزمايش در شاخص‌هاي قدامي خلفي از 6/2 ±28/1 در پيش‌آزمون به 2/4 ±20/5 در پس‌آزمون 8/2=F و P≤0.05 ، داخلي‌خارجي از 5/1 ±17/1 در پيش‌آزمون به 2/9 ±13/2 در پس‌آزمون 31/4=F و P≤0.05 )، و كل از 21/2 ±312/4 در پيش‌آزمون به 17/5 ±285/8 در پس‌آزمون (10/0=F و P≤0.05 ) و بهبود ميانگين نمره آزمون برخاستن و رفتن از 2/1 ±13/3 در پيش‌آزمون به 1/0 ±10/1 در پس‌آزمون (0/16=F و P≤0.05 ) شده بود. همچنين گروه آزمايش در ميانگين نمره آزمون زمان برخاستن و رفتن و شاخص‌هاي كنترل قامت نسبت به گروه كنترل بعد از مداخله تمريني، عملكرد معنادار بهتري نشان دادند (P≤0.05). نتيجه گيري: نتايج مطالعه حاضر نشان داد هشت هفته برنامه تمريني متمركز بر مكانيسم پيش‌بين كنترل تعادل مي‌تواند در بهبود كنترل قامت و عملكرد حركتي سالمندان مؤثر باشد.