زبان فارسي، زباني بدون رد وابسته

در اين مقاله رد وابسته در زبان فارسي بر اساس دو رويكرد پيشنهادي در برنامه‌ي كمينه‌گرا به نام‌هاي «حركت كناره‌اي» و «ادغام متقارن» تحليل مي‌شود. اين مقاله ادعا مي‌كند كه رويكرد «حركت كناره‌اي» با قائل شدن به حركت كناره‌اي يك گروه اسمي از بند ادات به بند اصلي جمله جهت بازبيني و ارزش‌گذاري مجدد مشخصه‌ي حالت خود، با مباني برنامه‌ كمينه‌گرا مبني بر حذف شدن مشخصه‌هاي تعبيرناپذير پس از ارزش‌گذاري آن‌ها، در تضاد است. استفاده از رويكرد «ادغام متقارن» و پذيرش رد وابسته به‌عنوان يك گروه اسمي مشترك بين بندهاي ادات و اصلي جمله نيز با توجه به نمونه‌هاي زباني از زبان فارسي كه در آن‌ها مشخصه هاي حالت مختلفي براي گروه اسمي مشترك در بندهاي جمله وجود دارد، نمي‌تواند مبناي توضيح اين پديده نحوي قرار گيرد. شواهد تجربي از زبان فارسي، نشان‌دهنده ويژگي‌هاي متفاوتي براي ساختارهاي داراي رد وابسته است به‌گونه‌اي كه گروه اسمي جابه‌جاشده مي‌تواند داراي مشخصه حالت متفاوتي در هر دو بند جمله باشد و وجود ضمير در جايگاه رد اصلي در جمله باعث بدساختي جمله نمي‌شود. اين مقاله ادعا مي‌نمايد كه شواهد تجربي از زبان فارسي باستان و ميانه مبني بر عدم وجود جمله‌هاي داراي رد وابسته در آن‌ها و همچنين شواهد زبان فارسي نو مبني بر ويژگي‌هاي خاص اين پديده ، نشانگر اين واقعيت است كه زبان فارسي فاقد پديده نحوي رد وابسته است و ساختارهايي از زبان فارسي نو كه در آن‌ها به‌ظاهر رد وابسته وجود دارد، نشان‌دهنده تغييرات تدريجي در زبان فارسي نو و پيدايش اين نوع از ساخت‌ها است.