دستور نقش و ارجاع و دستوري شدگي- شواهدي از معين شدگي در فارسي

دستوري‌شدگي فرايندي است كه منجر به شكل‌گيري واحدهاي دستوري از منابع واژگاني مي‌شود يا به‌موجب آن واحدهاي دستوري در يك زبان، دستوري‌تر مي‌شوند. يافتن مصاديق دستوري‌شده در زبان فارسي پيشتر موضوع پژوهش‌هاي زبان‌شناختي متعددي بوده است، اما آنچه كه در اين پژوهش مورد بررسي قرار مي‌گيرد پاسخ به اين پرسش است كه چگونه مي‌توان از قابليت‌هاي دستور نقش و ارجاع به عنوان يك چارچوب دستوري نقش گرا براي نمايش درجات متفاوت دستوري‌شدگي استفاده كرد؟ پژوهش حاضر، نظري است و نگارنده براي پاسخ به پرسش مذكور، چهار فعل معين در زبان فارسي شامل «بايد»، «خواستن»، «داشتن» و «توانستن» را برمي گزيند تا با بررسي رفتارهاي واژي نحويشان كه بازتاب درجات متفاوتي از معين شدگي آنها براي نمايش نمود، وجهيت و زمان مي باشد، قابليت هاي نحويِ دستور نقش و ارجاع را در بازنمايي صوريِ دستوري شدگي به تصوير كشد. طبيعتاً چارچوب نظري اتخاذ‌شده در اين پژوهش دستور نقش و ارجاع است و هدف، آزمودن سازوكارهاي نحوي در اين انگارۀ دستوري از جمله ساخت لايه‌اي بند مشتمل بر فرافكني سازه‌اي و فرافكني عملگر، و روابط پيوند شبكه براي نمايش صوري دستوري‌شدگي مي‌باشد.