پژوهشي در تحولات صوري -معنايي چند واژه از تاريخ بيهقي در گويش محلي شهرستان تايباد

بر اين باوريم كه زبان مجموعه‌اي نظام‌مند و به‌هم‌پيوسته است كه در عين يكپارچگي و تشكّل، پيوسته در حال تحول و دگرگوني است. يكي ازگسترده ترين حوزه‌هاي دستخوش تحول اين نظام حوزۀ معنايي و ساختاري است. پيرو اين تحولات در مطالعه‌ي تاريخي – جغرافيايي واژگان تاريخ بيهقي در منطقۀ شرق خراسان رضوي(تايباد)،به اين نكته رسيده‌ايم كه باوجودآنكه نزديك به هزار سال از زمان تأليف اين اثر مي‌گذرد، امروزه هنوز در گويش محلي مردمان اين خطه، واژگاني ديده مي‌شود كه به سه گونه متحول شده‌اند: يا به همان شكل به‌كاررفته در تاريخ بيهقي (در تلفظ و معنا) استعمال مي‌شوند، يا همراه با تحولات آوايي، دچار تحول معنايي نيز گرديده‌اند و يا باوجود حفظ شكل ظاهري، ازنظر معنايي نيز كاملاً تغيير كرده‌اند. اين مقاله به روش ميداني و با تكيه‌بر منابع كتابخانه‌اي ضمن توجه بر مطالعات تحول معنا در زبان، به بررسي سير تحول معناييساختاري چندي از اين واژگان در گويش شرق خراسان رضوي(تايباد) مي‌پردازد. نتايج پژوهش حاضر نشان مي‌دهد كه دگرديسي تحولات معنايي-ساختاري واژگان تاريخ بيهقي در گويش شرق خراسان رضوي بيشتر از نوع دگرگوني داخلي و براثر مشابهت واژگان بوده است.