پيشگيري از روابط خارج از ازدواج مبتني بر رويكرد غني سازي زندگي زناشويي با تكيه بر بافت فرهنگي- اجتماعي ايران

برقراري روابط خارج از ازدواج يكي از اساسي‌ترين عواملي است كه كيفيت روابط زناشويي و اعتماد به همسر مي دهد. هدف پژوهش حاضر طراحي مدل مفهومي پيشگيري از روابط خارج ازادواج با تكيه بربافت فرهنگي اجتماعي ايران و رويكرد غني‌سازي زندگي زناشويي بود. روش پژوهش كيفي از نوع نظريه زمينه‌اي بود. جامعه پژوهش شامل تمامي زوج‌هاي جوان مراجعه‌كننده به مراكز مشاوره شهر ميانه در سال 991398 و متخصصان حوزه مشاوره و روانشناسي خانواده و ازدواج بودند. نمونه‌گيري به شيوه هدفمند تا رسيدن به درجه اشباع انجام شد؛ بنابر اين نمونه شامل 30 زوج در دامنه سنّي 3525 سال، 10 متخصص حوزه مشاوره و روانشناسي خانواده و ازدواج بودند كه در مصاحبه نيمه ساختار يافته مشاركت كردند. داده‌هاي حاصل از مصاحبه به روش استراس و كربين (1990) تحليل شدند. واكاوي تجربيات زيسته مصاحبه‌شوندگان منجر به شناسايي پنج مضمون اصلي شامل مراقبت زناشويي، پرورش صميميت چندگانه، راهبردهاي سازنده حل تعارض، ملزومه‌هاي پيشگيري از روابط خارج ازادواج و راهبردهاي غنابخش زندگي زناشويي) و 22 زيرمضمون شد. بر اساس مضامين حاصل شده مقوله «زندگي زناشويي توام با كيفيت و رضايت» به عنوان پديده مركزي پژوهش انتخاب شد. اين يافته‌ها ضمن افزايش اطلاعات و آگاهي پيرامون چرايي و چگونگي شكل‌گيري روابط خارج از ازدواج، زمينه را براي طراحي مدل‌هاي آموزشي مبتني بر اين مدل نظري با هدف پيشگيري از گرايش زوج ها به روابط خارج ازادواج فراهم كرد. مشاوران، روان‌شناسان خانواده و زوج درمانگران مي‌توانند از نتايج اين پژوهش به عنوان مبنايي براي مداخله پيشگيرانه از روابط خارج ازدواج استفاده كنند.