اثربخشي آموزش هوش هيجاني بر مؤلفه‌هاي سازگاري اجتماعي دختران نوجوان تك‌والدي با مشكلات هيجاني و رفتاري

هدف اين پژوهش تعيين تأثير آموزش هوش هيجاني بر ارتقاي سازگاري اجتماعي دختران تك‌والدي با مشكلات هيجاني و رفتاري مقطع متوسطه اول شهر تهران بود. اين پژوهش در زمرۀ طرح‌هاي شبه تجربي با طرح پيش‌آزمون، پس‌آزمون و پيگيري با گروه كنترل بود. جامعۀ آماري پژوهش تمامي نوجوانان دختر 13 تا 16 داراي مشكلات هيجاني و رفتاري شهر تهران سال تحصيلي 93-1392 كه داراي خانواده‌هاي تك‌والدي بودند. گروه نمونه با گزينش هدفمند شامل 28 نفر از آن‌ها كه با افت آزمودني‌ها، 11 آزمودني در گروه آزمايشي و 12 نفر در گروه كنترل شركت داشتند. برنامۀ آموزشي در ده جلسۀ دو ساعته و به روش كارگاهي ارائه شد. در اين پژوهشپرسشنامۀ نيازسنجي، فهرست بررسي رفتار كودك و فرم خودسنجي نوجوانان (Achenbach Rascula, 2001) و زيرمقياس سازگاري اجتماعي از پرسشنامۀ شخصيتي كاليفرنيا (Tiegs, Clark Thrope, 1941) مورد استفاده قرار گرفت. تحليل داده‌ها به روش تحليل واريانس چندمتغيره با طرح اندازه‌گيري‌هاي مكرر نشان داد كه بر اثر برنامۀ آموزش هوش هيجاني، سازگاري اجتماعي آزمودني‌ها افزايش يافته و اثربخشي برنامه تا مرحلۀ پيگيري نيز پايدار بوده است (0.01 P). شركت در اين دورۀ آموزشي، به افزايش سازگاري اجتماعي نوجوانان تك‌والدي داراي مشكلات رفتاري و عاطفي منجر شده است؛ بنابراين آموزش مهارت‌هاي هوش هيجاني به‌عنوان مهارت‌هاي زيربنايي سلامت روان رويكردي تأثيرگذار در افزايش سازگاري اجتماعي نوجوانان است.