خوانشي بر رويكرد هستي شناسانه ضرورت امامت براساس مباني فلسفي ملاصدرا

در فرهنگ شيعي در كنار معرفت به توحيد، نبوت و معاد هيچ اصلي به اهميت و عظمت اصل امامت نمي رسد. در اين ميان مسئله ي ضرورت هستي شناسانه ي وجودامام از جمله موضوعات كلامي- فلسفي است كه مورد توجه برخي انديشمندان اسلامي قرارگرفته است. صدرالمتالهين به عنوان يك حكيم متأله شيعي، بر پايه استدلال و شهود، در مهم ترين آثار فلسفي و كلامي خويش به بررسي ابعاد مسأله امامت پرداخته است. ايشان با تكيه بر مباني فلسفي خويش جايگاه امام را در مراتب هستي مورد تحقيق قرار داده و برمبناي اصالت وجود و حركت جوهري به تبيين رابطه‌ي خداوند، انسان كامل و عالم هستي مي‌پردازد و با رويكردي هستي شناسانه براساس قاعده امكان اشرف، قوس نزول و قوس صعود و حركت جوهري ضرورت وجود امام را به اثبات رسانده و امام را واسطه‌ي فيوضات حق نسبت به ممكنات معرفي و بر مبناي تداوم واستمرار فيض الهي جايگاه ايشان را مشخص مي سازد. اين پژوهش تلاش دارد با رويكرد توصيفي – تحليلي، ضرورت وجود امامت را در حكمت متعاليه براساس مباني فلسفي و هستي شناسانه آن مورد تشريح و تبيين قرار دهد.