توليد پروتئين نوتركيب انسولين (IGF-1) در گياهان و راهكارهاي افزايش آن‌ها از طريق مهندسي ژنتيك

اخيرا ديابت وابسته به انسولين سومين عامل بزرگ مرگ ‌و مير در كشورهاي صنعتي بعد از بيماري‌هاي قلبي عروقي و سرطان شده است. تزريق انسولين و يا پروتئين ‌هاي شبه انسولين از قبيل IGF1، مهم‌ترين روش درمان اين بيماري محسوب مي‌شود. با توجه به روند افزايشي اين بيماري، روش‌هاي متداول جوابگوي نياز روز افزون به اين نوع پروتئين ‌ها نخواهد بود. بنابراين، توسعه تكنيك ‌هاي جديد براي توليد اين پروتئين‌ ها در سطوح بالاتر و باكيفيت بيشتر، از اهميت بالايي برخوردار است. در حال حاضر، اين پروتئين ‌ها بيشتر در سيستم‌هاي باكتريايي و مخمر توليد مي‌شوند، ولي به دليل مشكلاتي كه اين سيستم‌ ها دارند و همين‌طور براي ايمني بيشتر و توليد با ظرفيت بالا، استفاده از سيستم ‌هاي گياهي توصيه مي‌شود. مزاياي توليد پروتئين‌ هاي نوتركيب در گياهان از قبيل فرآوري و انجام تغييرات پس از ترجمه مناسب، فقدان اندوتوكسين ‌هاي موجود در باكتري، مي‌ باشد. استفاده از گياهان تراريخته به عنوان سيستم‌هاي بيان مناسب براي توليد پروتئين نوتركيب در مقياس وسيع و سطوح تجاري، مي‌تواند هزينه توليد آن را تا حدود زيادي كاهش دهد. توليد پروتئين‌ هاي دارويي در گياهان، پيشرفت ‌هاي قابل‌توجهي را در صنعت آزمايشگاهي و دارويي داشته است. انواع پروتئين ‌هاي باارزش از جمله پروتئين هاي سرم انسان، تنظيم كننده‌ هاي رشد، آنتي ‌بادي، واكسن، آنزيم‌ هاي صنعتي، در گياهان به طور موثري بيان شده است.