تعيين شرايط فيزيكو شيميايي و نقش سيالات در تكامل گرانيتوئيد گيسور (شرق گناباد) با استفاده از شيمي كاني بيوتيت

توده گرانيتوئيدي گيسور با سن كرتاسه پاييني از گرانوديوريت، آنكلاوهاي ميكروگرانولار مافيك و سيل ميكروگرانيت تشكيل‌شده است. كاني‌هاي اصلي اين سنگ‌ها عبارتند از پلاژيوكلاز، كوارتز، ارتوكلاز و بيوتيت. بيوتيت هاي نمونه هاي گرانوديوريت و آنكلاوها در گروه I و گروه بيوتيت هاي آهن دار قرار دارند و بيوتيت هاي نمونه هاي ميكروگرانيت در گروه I و گروه بيوتيت هاي منيزيم دار قرار مي گيرند. دماي تشكيل بيوتيت ها در گرانوديوريت 653 تا 732 درجه سانتي‌گراد ، آنكلاو 631 تا 724 درجه سانتي‌گراد و در ميكروگرانيت 689 تا 732 درجه سانتي‌گراد است. همچنين مقدار فشار متوسط براي گرانوديوريت و آنكلاو حدود Kbar 4 و ميكروگرانيت Kbar 2 است. بيوتيت هاي توده گرانوديوريتي و آنكلاوها در بالاي بافر NNO قرار دارند و بيوتيت هاي ميكروگرانيت در زير خط بافر NNO و در محدوده بافر QFM واقع مي شوند. از آنجايي‌كه توده گرانيتوئيدي گيسور از گرانيت هاي نوع I دما‌ پايين است، نم ي توان از نمودارهاي متمايز‌كننده محيط هاي زمين‌ساختي با استفاده از تركيب بيوتيت ها استفاده‌ كرد. همه بيوتيت ها با روندهاي خطي log(fHF/fHCl)، log(fH2O/fHCl) و log(fH2O/fHF) زاويه زيادي مي سازند كه بيانگر تغيير شرايط فوگاسيته و تغيير محتواي هالوژن سيال ها در اثر واكنش سنگ ديواره است. نسبت هاي فوگاسيته سيالات هيدروترمال نشان مي دهند كه سيالات هيدروترمال از نوع پتاسيك هستند؛ اما سيالات ماگمايي توده نفوذي گيسور به‌طور مشخصي متفاوت از سيالات پورفيري است.