تقريري نو از اخلاق فضيلت: مولفه هاي فضيلت از ديدگاه رابرت آدامز

رابرت آدامز در كتاب نظريۀ فضيلت، مي‌كوشد تا تقريري نو از اخلاق فضيلت ارائه دهد. از نظر او، مؤلفه‌هاي اصلي فضيلت عبارتند از «بودن در جهت امور خوب» و «ارزشمندي». خوبي مطابق با تلقي افلاطوني-الهياتي آدامز، اين‌همان با خداوند مهربان به عنوان «خوب نامتناهي» است و همۀ امور خوب به عنوان خوب‌هاي متناهي، به ميزان مشابهت با خداوند خوب و ارزشمنداند. بدين ترتيب، بودن در جهت امور خوب به شيوه‌هاي متفاوت رابطه و مواجهه با امور خوب دلالت مي‌كند كه شامل خواستن، عشق ورزيدن و احترام گذاشتن و مانند اين‌هاست. ارزشمندي به آن نوع خوبي اشاره دارد كه غيرابزاري است و چيزي را كه برخوردار از آنست، درخور تحسين و ستايش، عشق و احترام و حتي شايسته پرستش مي‌كند. آن چه در ديدگاه آدامز محل اِشكال است اينست كه او براي ارزشمنديِ «بودن در جهت خوب» معياري ارائه نداده و آن را به عهدۀ شهود ما نهاده است درحالي‌كه تشخيص ارزشمندي براي تمايز فضيلت از غيرفضيلت نيازمند معيار است.

In his A Theory of Virtue, Robert Adams tries to provide a new formulation of virtue ethics. For Adams, the main components of virtue consist in “being for the good” and “excellence.” The good is, according to Adams’s Platonic-theological conception, identical with the Merciful God as an infinite Good, and all good things, as the finite good with their wide extent, are excellent to the extent of their similarity to the Good and Excellent God. Thus, being for the good refers to different manners of the relationship with the good, including desire, love, respect, and the like. Excellence refers to the kind of good that is non-instrumental, which makes what possesses it be praiseworthy, worthy of love and respect, and in its highest degree, worthy of worship. Thus, virtue refers to a position with respect to the good that is excellent. What is objectionable in Adams’s view is that he has failed to offer a criterion for the excellence of “being for the good, ” leaving it to our intuitions. However, the recognition of excellence in order to distinguish the virtue from non-virtue requires a criterion.