تبيين انتقال از جهان اول اخلاق به جهان دوم آن

قانون عليتي و معلوليتي امكانيْ به دو بخش طبيعي و عقلي تقسيم مي‌‌شود. بخش اول، بر جهان طبيعت و بخش دوم بر جهان عقلْ حاكم است. انسان‌‌، از آن جهت كه صاحب بدن و صاحب عقل است‌‌، اين دو جهان را در خود جمع كرده است، ليك در درون اين اجتماعْ‌‌ْ ميان اين دو جهان نبردي شكل مي‌‌گيرد تا قلمرو هر يك در سيطرۀ ديگري درآيد. پيروزي عقل بر غرايز يا پيروزي ارادۀ عقلي بر اميال طبيعي، جواز ورود انسان ساكن طبيعت را به جهان اولِ اخلاق مي‌‌دهد. آنچه در اين نوشتار مي‌‌آيد، تبيين حركت عقل از جهان اول به جهان دوم اخلاق است؛ جهاني دورتر از جهان طبيعت و خطرهاي آن و جهاني فراتر از جهان اول اخلاق در تعين اراده بر حسب قوانين اخلاق. در اين جهان دوم‌‌، همهٔ قوانين جهان اول برقرار است‌‌، ليك يك محتوا به همهٔ آنها افزوده مي‌شود كه چونان فصل مقوِّم جهان دوم است و كساني را در خود مي‌‌پذيرد كه آن فصل را در نيروي عقل خود فعّال كرده باشند.

The law of contingent causation is divided into two parts: natural and rational, where the former governs the natural world and the latter governs the rational world. As having a body and reason, man combines both worlds, but this involves a conflict between the two worlds ‒ each seeks to dominate the other. The victory of reason over impulses or the victory of rational will over natural desires provides the nature-inhabitant person with a permission to enter the first moral world. In this paper, I offer an account of the reason’s move from the first to the second moral world ‒ a world far from the natural world and its dangers and a world above the first moral world in the determination of the will in terms of moral laws. In this second world, all the laws of the first moral world apply, albeit with a content added to each as a constitutive differentia of the second world, admitting those who have activated the differentia in their rational power.