تحليل سه تلقي و تعريف از تواضع؛ رويكردهاي ارسطو‌‌، آگوستين و جوليا درايور

«تواضع» يكي از فضايل تا حدي مغفول در دوران جديد است. بر همين مبنا‌‌، در نوشتار پيش‌رو تعاريف متنوع و نسبتاً پراكنده از اين فضيلت به اجمال بيان و بررسي شده و در نهايت‌‌، نقد و بررسي سه رويكرد اصلي و متفاوت به تواضع، محور كار قرار گرفته است. رويكرد ارسطو به عنوان نمايندهٔ تمام و كمال دوران باستان‌‌، بر عدم فضيلت‌انگاري «تواضع» تكيه دارد. در رويكرد قدّيس آگوستين به عنوان نمايندهٔ برجستهٔ متفكران قرون وسطيٰ نه‌تنها تواضع به مثابه يك فضيلت‌‌، بلكه به عنوان مبنايي‌ترين فضيلت در زيست انساني و ايماني معرفي مي‌شود. جوليا درايور - فيلسوف معاصر‌‌ - با نگرشي كاملاً متفاوت‌‌، تواضع حقيقي را مستلزم نقص معرفتي و بي‌خبري نسبي از خود مي‌داند. جمع‌بندي و پيشنهاد نوآورانهٔ مقالهٔ حاضر اين است كه «تواضع» در سه سطح رفتاري يا بيروني‌‌، روحي يا دروني و وجودي تعريف شود تا از اين گذرگاه دست‌كم برخي از چالش‌هاي موجود در ارائهٔ تبيين و تعريفي دقيقْ از تواضع مرتفع شود.

Modesty is a rather neglected virtue today. In this paper, I consider different and divergent definitions of this virtue and finally I criticize the main three approaches to modesty. Aristotle’s approach as a full-fledged representative of the ancient world asserts that modesty is not a virtue. Saint Augustin not only characterizes modesty as a virtue but also as the most fundamental virtue in human and faithful life. Julia Driver, the contemporary philosopher, adopts a totally different approach, suggesting that true modesty implies epistemic flaws and relative ignorance of one’s own self. In this paper, I propose that modesty should be defined at three levels: behavioral or external, spiritual or internal, and existential in order to overcome some of the challenges before these three approaches