اثربخشي آموزش مثبت انديشي به شيوه گروهي بر تحمل پريشاني و سازگاري اجتماعي مادران داراي فرزندان كم توان ذهني

Effectiveness of positive thinking group education on tolerance of distress and social adjustment of mothers of children with mental retardation

زمينه و هدف: خانواده هاي داراي فرزند معلول به علت ضعف در آستانه تحمل و نارسايي در سازگاري به خدمات آموزشي، مشاور هاي و حمايت هاي رواني و مالي نياز دارند. هدف از اين پژوهش اثربخشي آموزش مثبت انديشي به شيوه گروهي بر تحمل پريشاني و سازگاري اجتماعي مادران داراي فرزندان كم توان ذهني آموزش پذير شهر خرم آباد بود. مواد و روش ها: روش پژوهش نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمون- پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماري پژوهش شامل تمامي مادران داراي كودكان كم توان ذهني آموزش پذير مراجعه‌كننده به مدارس استثنايي شهرستان خرم‌آباد در سال تحصيلي 98-1397 بود. از بين مدارس استثنايي تعداد 30 مادر داراي فرزند كم توان ذهني به روش نمونه¬گيري در دسترس انتخاب و در ادامه تمامي آنان به روش نمونه¬گيري تصادفي ساده در قالب دو گروه آزمايش (15 نفر) و گواه (15 نفر) در پژوهش گمارش شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه تحمل پريشاني سيمونز و گاهر، مقياس سازگاري اجتماعي كاليفرنيا آموزش مثبت انديشي بود. گروه آزمايش در قالب 10 جلسه 75 دقيقه اي تحت آموزش مثبت انديشي قرار گرفت. داده هاي پژوهش با استفاده از روش تحليل كوواريانس چند متغيره مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. يافته‌ها: نتايج نشان داد كه در پس آزمون بين دو گروه تفاوت معناداري وجود دارد و اين امر حاكي از اثر بخش بودن درمان مثبت انديشي در افزايش تحمل پريشاني و سازگاري اجتماعي گروه آزمايش بوده است (05/0p<). نتيجه گيري: آموزش مثبت انديشي يكي از روش هاي مؤثر در افزايش تحمل پريشاني و سازگاري اجتماعي مادران داراي فرزندان كم توان ذهني است

Background & Aim: Families with disabled children require educational services, as well as psychological and financial support and counseling due to the low threshold for tolerance and inadequacy in adaptation. This study aimed to evaluate the effectiveness of positive thinking group education on tolerance and social adjustment in mothers of educable children with mental retardation. Materials & Methods: This quasi-experiment had a pretest-posttest design and a control group. The research population included all mothers of children with mental retardation, who referred to schools for children with special needs in Khoramabad, Iran in the academic year 2018-2019. In total, 30 mothers were selected by convenience sampling, who were then divided into two groups of test (n=15) and control (n=15) using simple random sampling. Data were collected using Simmons and Gaher's The Distress Tolerance Scale (DTS) and California social adjustment Questionnaire. The participants in the test group attended 10 75- min positive thinking group sessions. In the end, data analysis was performed using a multivariate analysis of covariance. Results: In this study, a significant difference was observed between the groups after the intervention, which demonstrated the effectiveness of positive thinking training on an increased threshold for tolerance and social adjustment in the test group (P<0.05). Conclusion: According to the results of the study, positive thinking education was recognized as an effective method to increase tolerance and social adjustment in mothers of children with mental retardation.