نقش اميدواري در عزت نفس با ميانجي شادكامي در بين دانش آموزان دختر و پسر سال آخر دوره متوسطه دوم شهر بيرجند

فاقد عنوان لاتين

پژوهش حاضر با هدف بررسي نقش اميدواري در عزت نفس با نقش ميانجي شادكامي در بين دانش آموزان سال آخر متوسطه دوم شهر بيرجند و مقايسه دختران و پسران انجام گرفته است. روش پژوهش توصيفي همبستگي و جامعه آماري شامل 2003 نفر دانش آموز كه با استفاده از نمونه گيري خوشه اي تعداد 320 نفر بعنوان افراد نمونه انتخاب گرديد. براي سنجش متغير شادكامي از پرسشنامه آكسفورد، آرجايل و لو (1989)، عزت نفس از پرسشنامه روزنبرگ (1979) و براي اميدواري از پرسشنامه اسنايدر (1991) استفاده گرديده است. روايي و پايايي پرسشنامه ها تأمين شده است. تجزيه و تحليل دادهها در سطح توصيفي (فراواني، ميانگين، انحراف معيار) و سطح استنباطي (همبستگي پيرسون، تحليل واريانس و رگرسيون) انجام گرفت. نتايج حاكي از آن بود كه اميدواري با دو متغير شادكامي و عزت نفس رابطه دارد؛ اما عزت نفس و شادكامي رابطه معني دار نداشتند و بنابراين سنجش نقش ميانجي در اين رابطه مقدور نبود. همچنين در مقايسه دختران و پسران تفاوت معناداري در وضعيت سه متغير مذكور مشاهده نشد.