بهبود رفتارهاي سازشي و عزت نفس در كودكان كم توان ذهني از طريق آموزش داستان هاي اجتماعي

فاقد عنوان لاتين

هدف از اين پژوهش بررسي تاثير آموزش داستان هاي اجتماعي به شيوه ايفاي نقش بر رفتارهاي سازشي و عزت نفس كودكان كم توان ذهني آموزش پذير بوده است. روش پژوهش به شيوه آزمايشي و با طرح پيش آزمون- پس آزمون با گروه كنترل اجرا گرديد. جامعه ي مورد مطالعه، تمامي دانش آموزان كم توان ذهني آموزش پذير مدارس شهرستان لردگان در سال تحصيلي 96-97 را در برداشته و نمونه آماري شامل 30 دانش آموز بود. همچنين براي انتخاب نمونه از روش نمونه گيري چند مرحله اي و تصادفي ساده استفاده شده است. ابزار جمع آوري اطلاعات شامل: پرسشنامه رفتار سازشي وايلند، پرسشنامه عزت نفس روزنبرگ و داستان هاي اجتماعي محقق ساخته مي باشد. داده هاي عددي با استفاده از تحليل كواريانس چند متغيري تحليل گرديده و نتايج حاصل از اين پژوهش نشان داد كه تحليل كوواريانس در متغير عزت نفس (0/001>p) معني دار بوده و تحليل كواريانس در متغيير رفتار سازشي (0/001>p) نيز معنادار بوده است. همچنين تفاوت بين عملكرد دانش آموزان كم توان ذهني در دو گروه آزمايش و كنترل در تمام خرده مهارت هاي رفتار سازشي (اجتماعي بودن - ارتباط – جابه جايي وحركت مسائل شغلي - خودرهبري – خودياري در پوشيدن - خودياري در خوردن - خودياري عمومي معنادار بوده است. بر اساس يافته هاي اين پژوهش مي توان نتيجه گرفت كه شركت دانش آموزان جامعه هدف در جلسات آموزشي داستان هاي اجتماعي، ميزان عزت نفس آنان را افزايش و مشكلات سازشي آنان را كاهش مي دهد.