بررسي اثربخشي آموزش مهارت حل مسئله بر بهبود روابط موثر اجتماعي در بين دانش آموزان دبيرستاني شهر تربت حيدريه

فاقد عنوان لاتين

اين پژوهش با هدف مطالعه اثربخشي آموزش مهارت حل مسئله بر بهبود روابط موثر اجتماعي انجام پذيرفت. پژوهش حاضر، كاربردي و از نوع شبه آزمايشي (به صورت پيش آزمون-پس آزمون با گروه كنترل) است. جامعه ي آماري پژوهش حاضر شامل كليه¬ي دانش آموزان مقطع دبيرستان مدارس شهر تربت حيدريه در سال تحصيلي 94-95 بود. افراد نمونه¬ي مورد مطالعه (40=N) با استفاده از روش نمونه گيري خوشه اي چند مرحله اي انتخاب شده و به صورت تصادفي در دو گروه آزمايش و كنترل گمارش شدند و از آزمودني ها خواسته شد تا پرسشنامه راهنماي پرسشنامه مهارت هاي اجتماعي نوجوانان ايندر بيكزن و فوستر (1992) را تكميل نمايند. براي گروه آزمايش، آموزش مهارت حل مساله به مدت 8 جلسه انجام شد. پس از اجراي آموزش براي گروه آزمايش، مجدداً از هر دو گروه خواسته شد تا پرسشنامه مذكور را تكميل كنند و سپس داده هاي به دست آمده با استفاده از روش آماري تحليل كوواريانس تجزيه و نحليل شد. نتايج:نتايج تحليل كوواريانس نشان داد كه هشت جلسه آموزش مهارت حل مساله باعث بهبودي روابط موثر اجتماعي در گروه آزمايش شده است. بنابراين باتوجه به نتايج مبتني بر يافته ها مي توان گفت كه آموزش مهارت مساله به طور كلي مي تواند منجر به تغيير و بهبودي روابط موثر اجتماعي گردد.

فاقد چكيده لاتين