مقايسه ضربه‌هاي رواني دوران كودكي، ذهن‌آگاهي ذهني و خودشناسي انسجامي در بيماران مبتلا به سرطان با جمعيت عادي

اهداف: پژوهش حاضر با هدف مقايسه ضربه‌هاي رواني دوران كودكي، خودشناسي انسجامي و ذهن‌آگاهي ذهني در بيماران سرطاني و جمعيت عادي انجام شده است. مواد و روش ها: مطالعه از نوع توصيفي تحليلي بوده است. 139 نفر افراد مبتلا به سرطان و 139 نفر افراد عادي (غيرمبتلا) نمونه پژوهش را تشكيل مي‌دادند كه به روش نمونه‌گيري در دسترس از دو مركز درماني بيمارستان فيروزگر و مؤسسه خانه اميد سمر در شهر تهران انتخاب شده بودند. مشاركت‌كنندگان در پژوهش در هر دو گروه پرسش‌نامه‌هاي خودشناسي انسجامي، ضربه‌هاي رواني دوران كودكي و ذهن‌آگاهي ذهني را تكميل كردند. سپس داده‌ها با استفاده از روش‌هاي آمار توصيفي و آمار استنباطي از جمله آزمون تحليل واريانس چند‌متغيره‌ (مانووا) تحليل و تفسير شدند. يافته ها: تحليل داده‌ها نشان داد بيماران مبتلا به سرطان در متغير خودشناسي انسجامي اختلاف معناداري با افراد سالم دارند (P 0/001)؛ همچنين اين افراد سطح ذهن‌آگاهي ذهني متفاوتي نسبت به افراد سالم دارند و اين اختلاف از نظر آماري معنادار است (P 0/001). به علاوه ميزان ضربه‌هاي رواني دوران كودكي بين دو گروه اختلاف معنادار آماري دارد (P 0/001). نتيجه گيري: بر اساس نتايج اين مطالعه افراد مبتلا به سرطان در مقايسه با افراد سالم در متغيرهاي روان‌شناختي، ذهن‌آگاهي ذهني، خودشناسي انسجامي و ضربه‌هاي رواني دوران كودكي تفاوت معناداري با يكديگر داشتند. به طوري كه افراد مبتلا به سرطان سطح بالاتري از ضربه‌هاي رواني دوران كودكي را تجربه كرده‌اند. اين در حالي است كه نتايج نشان مي‌دهند افراد سالم خودشناسي انسجامي قوي‌تري دارند و همچنين سطح ذهن‌آگاهي ذهني در افراد سالم بالاتر از گروه بيماران سرطان است؛ در نتيجه مي‌توان به نقش اين متغيرها در فرايند پيشگيري و درمان توجه داشت.