واكاوي ارتباط بين فقر اجتماعي‌اقتصادي و محروميت كالبدي‌كاركردي در مناطق پانزده‌گانه‌ شهر اصفهان

با گسترش پيچيدگي‌هاي شهري در قرن حاضر، فقر و محروميت شهري نيز ابعاد و جنبه‌هاي متفاوتي يافته است؛ به گونه‌اي كه سنجش فقر از ديدگاه صرفاً درآمدي و اقتصادي در گذشته، به آزادي چندبعدي انسان و اهداف توسعه‌ هزاره در عصر فعلي ارتقا يافته است و بررسي چندبعدي و ارتباطي فقر شهري، نگرشي نوين در برنامه‌ريزي و مديريت شهري محسوب مي‌شود. هدف مقاله‌ حاضر، تحليل ميزان فقر «اجتماعي و اقتصادي» و محروميت و فقر «كالبدي و كاركردي» در مناطق پانزده‌گانه‌ شهر اصفهان و واكاوي ميزان معناداري ارتباط بين اين دو است. در اين زمينه، براساس مرور ادبيات نظري و تجربي، سنجه‌هاي مربوط شناسايي و اطلاعات لازم براي بررسي سنجه‌ها به روش اسنادي و ميداني (از نوع مصاحبه) گردآوري شد؛ ضمن اينكه با استفاده از آمار توصيفي و استنباطي (تحليل عاملي، رگرسيون خطي و تحليل همبستگي پيرسون) و بهره‌گيري از نرم‌افزارهاي GIS و SPSS، سنجه‌ها و عوامل يادشده تبيين و تحليل شد. نتايج حاكي است با توجه به امتيازات هر عامل در تحليل عاملي به‌لحاظ فقر اجتماعي و اقتصادي، مناطق 14 و 15، مناطقي بسيار محروم و مناطق 1 و 5، مناطقي بسيار برخوردارند. به‌لحاظ محروميت كالبدي و كاركردي نيز، منطقه‌ 14 بسيار محروم و منطقه‌ 6 بسيار برخوردار است؛ همچنين ضريب همبستگي بين دو عامل «فقر اجتماعي‌اقتصادي» و «محروميت كالبدي‌كاركردي»، 594/0 مثبت و معنادار، و اين موضوع در بيشتر مناطق پانزده‌گانه‌ شهر اصفهان كاملاً مشهود است. در پايان نيز بعضي پيشنهادها براي كاهش سطح محروميت و فقر در ابعاد «اجتماعي و اقتصادي» و «كالبدي و كاركردي» به تفكيك مناطق پانزده‌گانه‌ شهر اصفهان ارائه شده است.