مقايسه ناگويي‌خُلقي در كودكان با و بدون اختلال نقص‌توجه/ بيش‌فعالي

هدف از اين پژوهش، مقايسه ناگويي‌خُلقي در كودكان با و بدون اختلال نقص‌توجه/ بيش‌فعالي بود. روش مطالعه علّي مقايسه‌اي بود. جامعه آماري اين پژوهش شامل تمامي دانش آموزان پسر مقطع ابتدايي داراي اختلال نقص توجه/ بيش‌فعالي و عادي شهر اصفهان بودند كه به شيوه نمونه‌گيري تصادفي خوشه اي انتخاب شدند. در ابتدا مقياس تشخيصي اختلال نقص‌توجه/ بيش‌فعالي كودكان (فرم والدين) (CCARSS) و پرسشنامه كانرز (فرم معلم) (CPRS) براي هريك از كودكان تكميل گرديد. در مرحله دوم ۱۲۰ نفر از كودكاني كه در كرانه بالاتري قرار داشتند (يعني افرادي كه بالاترين نمره را در پرسشنامه كانرز كسب كرده بودند) به مصاحبه باليني دعوت شدند. در نهايت ۱۰۰ نفر؛ 50 نفر عادي (15 دختر و 35 پسر) و 50 نفر بيش فعال (11 دختر و 39 پسر) با استفاده از مقياس ناگويي هيجاني تورنتو (TAS) مورد مقايسه قرار گرفتند. نتايج تحليل واريانس چندمتغيره نشان داد كه نمرات كودكان مبتلا به اختلال نقص‌توجه/ بيش‌فعالي در مؤلفه هاي ناگويي‌خُلقي شامل ناتواني در شناسايي احساسات، ناتواني در توصيف احساسات و سبك تفكر برون‌مدار به‌صورت معناداري بيشتر از كودكان عادي بود. براساس يافته هاي حاصل از پژوهش مي توان نتيجه‌گيري كرد كه كودكان با اختلال نقص‌توجه/ بيش‌فعالي داراي برخي از ويژگي هاي ناگويي‌خُلقي هستند و در پاسخ هاي هيجاني دچار نارسايي هستند. بنابراين، توجه به مسائل هيجاني افراد با اختلال نقص‌توجه/ بيش‌فعالي بيش‌از‌پيش حائز اهميت است