اثربخشي روان‌درماني مثبت‌نگر بر نگرش‌هاي ناكارآمد دانش‌آموزان دختر داراي اختلال اضطراب فراگير

هدف از پژوهش حاضر، اثربخشي روان‌درماني مثبت‌نگر بر نگرش‌هاي ناكارآمد دانش‌آموزان دختر داراي اختلال اضطراب فراگيربود. روش مطالعه حاضر نيمه آزمايشي با طرح پيش‌آزمون پس‌آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماري شامل دانش‌آموزان دختر 12 تا 15 ساله مبتلا به اختلال اضطراب فراگير شهر اهواز در سال تحصيلي 98-1397 بود. در اين پژوهش تعداد 30 دانش‌آموز دختر مبتلا به اختلال اضطراب فراگير با روش نمونه‌گيري تصادفي خوشه‌اي انتخاب و با گمارش تصادفي در گروه هاي آزمايش و گواه گمارده شدند (15 دانش‌آموز در گروه آزمايش و 15 دانش‌آموز در گروه گواه). گروه آزمايش مداخله روان‌درماني مثبت‌نگر (سليگمن و چيزنتميهايلي، 2000) را طي دو و نيم ماه در 10 جلسه 75 دقيقه‌اي دريافت نمودند. ابزارهاي مورد استفاده در اين پژوهش شامل مقياس نگرش‌هاي ناكارآمد (IAS) و پرسشنامه اختلال اضطراب فراگير (GADQ) بود. داده‌هاي حاصل از پژوهش به شيوه تحليل كوواريانس چندمتغيري توسط نرم‌افزار آماري 23SPSS مورد تجزيه‌و‌تحليل قرار گرفت. نتايج نشان داد كه روان‌درماني مثبت‌نگر بر نگرش‌هاي ناكارآمد و ابعاد آن در دانش‌آموزان دختر داراي اختلال اضطراب فراگير تأثير معنادار دارد (0.001 p). بدين صورت كه اين درمان توانسته منجر به كاهش نگرش‌هاي ناكارآمد و ابعاد آن در دانش‌آموزان دختر داراي اختلال اضطراب فراگير شود. يافته‌هاي پژوهش حاضر بيانگر آن بودند كه روان‌درماني مثبت‌نگر با بهره‌گيري از فنوني همانند شناخت توانمندي‌هاي شخصي و تمركز بر هيجانات مثبت، مي‌تواند به‌عنوان يك درمان كارآمد جهت كاهش نگرش‌هاي ناكارآمد دانش‌آموزان داراي اختلال اضطراب فراگير مورد استفاده قرار گيرد.