بررسي تأثير تغييرات ارتفاع آب در آبگيرهاي عمقي

استفاده از آبگيرهاي دريايي با هدف تأمين آب مورد نياز كارخانه‌هاي نمكزدايي، نيروگاه‌ها و صنايع ساحلي از دريا، در سالهاي اخير بسيار متداول گشته است. علاوه بر كميت و كيفيت مطلوب آب برداشت شده، آبگيري از دريا بايد به نحوي انجام گيرد از لحاظ محيط زيستي نيز پيامدهاي نامطلوبي به همراه نداشته باشد. سازه‌هاي آبگير به طور كلي به دو گروه آبگيرهاي مستقيم و غيرمستقيم تقسيم مي‌شوند. عملكرد آبگيرهاي مستقيم به شدت تحت تأثير شرايط دريا از جمله نوسانات تراز سطح آب دريا و هيدروديناميك جريان و امواج قرار دارد. در طراحي آبگيرهاي مستقيم و عمقي، تعيين ابعاد دهانه آبگير، ارتفاع دهانه از كف و تاثير تغييرات تراز آب دريا بر دبي برداشت آب مسائلي چالش‌برانگيز محسوب مي‌گردند. نوسانات سطح آب دريا كه مي تواند ناشي از جزر و مد، تغييرات اقليمي و گرمايش جهاني زمين باشد، اختلال در كاركرد محيط زيستي آبگيرهاي عمقي را به همراه خواهد داشت. در اين پژوهش با مدلسازي آزمايشگاهي و عددي دهانه آبگير تأثير تغييرات تراز آب بر عملكرد هيدروليكي دهانه آبگير، در محدوده ميدان نزديك مورد مطالعه قرار گرفته است. براي اين منظور، از تاثيرات لايه بندي محيط، امواج و جريانات محيطي صرفنظر شده و صرفا اثر تغييرات عمق آب در محيط ساكن و همگن، برسرعت آبگيري در دهانه آبگير، مجاورت سطح آب و نزديك بستر مورد مطالعه قرار گرفته است. نتايج مدلسازي نشان مي دهد كه تاثير افزايش عمق و پيرو آب دبي برداشت بر سرعت جريان در سطح آب بيشتر از سرعت در مجاورت بستر بوده و در همه موارد روابط بي بعد توسعه داده شده از يك الگوي خطي پيروي مي كنند.