سهم سرطان در مرگ‌ و عمر از دسته رفته ايرانيان در فاصله سال‌هاي 1390 تا 1397

مقدمه: در طي گذار اپيدميولوژيك و افزايش بيماري‌هاي مزمن، يكي از علل اصلي مرگ سرطان است. سرطان عامل سوم مرگ در ايران است. هدف مطالعه حاضر شناخت وضعيت و روند مرگ ناشي از سرطان و مقايسه آن در بين گروه‌هاي سن و جنسيتي در ايران در 1390 تا 1397 است. مواد و روش كار: اين مطالعه به تحليل داده مرگ ناشي از سرطان در پايگاه داده سازمان ثبت احوال ايران پرداخته است. در اين پايگاه تعداد 278301 مرگ سرطان براي سال‌هاي 13901397 ثبت شده است. شاخص ميزان مرگ، به عنوان يك شاخص استاندارد در مقايسه استفاده شده و ميزان مرگ ناشي از سرطان به تفكيك سن و جنسيت در هر سال محاسبه شد. يافته ها: نتايج مطالعه نشان از اين است كه مرگ بر حسب علت سرطان در كشور افزايش يافته است. ميزان مرگ سرطان (در ۱۰۰ هزار) از 38 نفر در سال 1390 به 47 نفر در سال 1397 افزايش يافته است. ميزان مرگ و افزايش آن در بين مردان بالاتر از زنان است. در طي گروه‌هاي سني، بغير از سنين بارداري، ميزان مرگ در مردان بالاتر از زنان است. ميانگين سن مرگ ناشي از سرطان براي مردان 60 و براي زنان 56 سال است. بر اساس شاخص سال‌هاي عمر از دست رفته، مرگ زودرس ناشي از سرطان در سال 1390 و 1395 به ترتيب در حدود 420 و 530 هزار نفرسال عمر از كشور گرفته است. اين افزايش عمدتا ناشي از افزايش سرطان در سنين بزرگسالي و سالمندي به ويژه براي مردان است. نتيجه گيري: سرطان به عنوان نتيجه گذار اپيدميولوژيك در كشور افزايش يافته است و بهترين راه كنترل اين بيماري پيشگيري از ابتلا به آن است. تجربه ساير كشورها حاكي از آن است كه از طريق پيشگيري و سبك زندگي سلامت‌محور ميتوان روند سرطان را كاهشي نمود. در جوامع پس از گذار اپيدميولوژيك نياز است در ارتقاي سلامت صرفا به درمان اتكا نكرده و به نقش فرهنگ‌سازي و سياست‌گذاري اجتماعي نيز تاكيد نمود.