حساسيت اقلام تعهدي و اجزاي آن نسبت به عدم‌تقارن عملياتي ناشي از تغييرات فروش

مدل هاي سنتي برآورد اقلام تعهدي اختياري مانند مدل جونز تعديل شده رابطه اي خطي را بين تغييرات فروش و اقلام تعهدي فرض مي كنند. مطالعات اخير نشان مي دهد كه تغييرات فروش بر اقلام تعهدي اثر نامتقارن دارد؛ بدين معنا كه كاهش و افزايش اقلام تعهدي و اجزاي آن در زمان تغييرات فروش باهم برابر نيست و عدم‌تقارن ايجاد مي شود. هدف اين پژوهش بررسي حساسيت اقلام تعهدي و اجزاي آن نسبت به عدم تقارن عملياتي ناشي از تغييرات فروش است. اين پژوهش از نظر هدف كاربردي و از نظر ماهيت توصيفي همبستگي است. با استفاده از روش نمونه گيري حذفي سيستماتيك نمونه اي متشكل از 180 شركت از بين شركت هاي پذيرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران طي سال هاي 1387 تا 1397 انتخاب شدند. به منظور آزمون فرضيه ها، از الگوي رگرسيوني چندگانه به روش داده هاي تركيبي استفاده شده است. نتايج آزمون فرضيه هاي پژوهش نشان مي دهد حساسيت اجزاي اقلام تعهدي در زمان كاهش فروش كمتر از حساسيت اين اجزا در زمان افزايش فروش است. حساسيت اقلام تعهدي نيز در زمان كاهش فروش بيشتر از حساسيت اين اقلام در زمان افزايش فروش است. به منظور بررسي اعتبار نتايج، اثر محافظه كاري شرطي بر حساسيت اقلام تعهدي و اجزاي آن نسبت به عدم تقارن عملياتي ناشي از تغييرات فروش مورد آزمون قرار گرفت. يافته هاي پژوهش نشان مي دهد كه محافظه كاري شرطي اثري بر حساسيت اقلام تعهدي و اجزاي آن نسبت به عدم‌تقارن عملياتي ناشي از تغييرات فروش ندارد و اين عدم‌تقارن ناشي از تصميمات عملياتي در زمان تغييرات فروش است.