نقد مؤلفه‌هاي رئاليسم جادويي در رمان آخرين انار دنيا اثر بختيار علي

«رئاليسم جادويي» يكي از عمده ترين گرايش هاي جهاني در ادبيات داستاني معاصر است؛ سبكي نسبتاً نوين كه در آن نويسنده از شاخصه هايي همچون «وهم و خيال» و «عناصر ماوراء طبيعي» مدد مي گيرد و در بستر خيال، چنان ماهرانه آن ها را به كار مي گيرد كه شخصيت ها و رخداد هاي داستان براي طيف مختلف مخاطبان طبيعي و باورپذير مي نمايد. «بختيار علي» نويسندۀ شناخته شده و نظريه پرداز ادبيات كردي است كه اغلب آثار داستاني خود را با محوريت اين ژانر ادبي به رشتۀ تحرير درآورده است. از موفق ترين رمان‌هاي او، آخرين انار دنيا است كه به چندين زبان دنيا، از جمله فارسي ترجمه شده است. در مقالۀ پيش رو تلاش كرده ايم به روش استقرايي ـ تحليلي و تكيه بر داده هاي كتابخانه اي و اسنادي، با محوريت مطالعۀ موردي، از منظر رئاليسم جادويي و با نظرداشت مؤلفه هاي آن، مانند وهم و خيال، همزيستي مسالمت آميز، اسطوره و دوگانگي، اين رمان را مورد بررسي قرار دهيم. با اين خوانش جديد، ضمن دست يابي به تفسيري نسبتاً روشن از رمان و چگونگي بازتاب ويژگي هاي برجستۀ رئاليسم جادويي در آن، به اين نتيجه مي رسيم كه مؤلفۀ «بهره گيري از اسطوره»، نمود بارزتري نسبت به ساير مؤلفه هاي اين ژانر در رمان دارد.