تداوم انديشه ، زبان مشترك معماري مجموعه هاي مذهبي دارالسلطنه تبريز از قرن 7- 9 ه.ق

انديشه به عنوان زباني مشترك از ابتدا در پس معماري اين سرزمين ديده مي شود، از اين رو صاحب نظران بسياري در پي تبيين و تجلي زبان مشترك در آثار معماري بوده اند. در هر دوره از تاريخ شاهد ظهور بناهاي جديدي هستيم، كه با حفظ الگوهاي دوره هاي قبلي سعي بر تداوم انديشه، به شكلي مناسب تر از قبل مي باشند. در اين ميان، مجموعه هاي مذهبي بيشترين سهم از معماري اين سرزمين رابه خود اختصاص داده اند. اين پژوهش برآن است تا با بررسي مجموعه هاي مذهبي قرن 7 -9 ه. ق. شهر تبريز،انديشه و زبان مشترك معماري ايراني اسلامي را تبيين نمايد. تحقيق بر اساس روشي تركيبي شامل تاريخي تفسيري وراهبرد كلي توصيفي تحليلي پيش رفته و نتايج حاكي از آن است كه معماري ايراني اسلامي بر اساس تداوم انديشه شكل گرفته كه اين انديشه بشكل زبان مشترك و الگو در آثار ديده مي شوند كه نشأت گرفته از مفاهيم معنايي انتزاعي و عملكردي ظاهري مي باشند.