شناسايي و تبيين عوامل مؤثر بر سكوت سازماني كاركنان پايور و مديران ستاد ارتش جمهوري اسلامي ايران

سكوت سازماني پديده اي است كه طي آن، كاركنان از اظهار ايده‌ها، نظرات و اطلاعات راجع به موضوعات و مسائل سازماني، تعمداً خودداري مي نمايند ‌و باعث مي‌شود كاركنان با مديران و همكاران خود در بيان ايده ها و چاره‌جويي براي حل مشكلات سازمان، مشاركت نداشته و بي تفاوت از كنار مشكلات عبور كنند. هدف مقاله حاضر تبيين شناسايي و تبيين عوامل مؤثر بر سكوت سازماني كاركنان پايور در ابعاد مديريتي و سازماني در ارتش جمهوري اسلامي ايران است. اين تحقيق كاربردي، با مطالعه ديدگاه هاي علمي موجود در كتب و مقالات، مصاحبه با خبرگان آجا و پرسشنامه، با حجم نمونه 252 نفر از كاركنان و مديران ستاد آجا انجام شده است. نتايج نشان داد كه مهم ترين شاخص هاي مؤثر بر سكوت سازماني در كاركنان و مديران ستاد آجا عبارت‌اند از: عدم استقبال مدير يا فرمانده از بازخوردهاي كاركنان، وجود تفاوت هاي شناختي و فردي، قومي، تجربي و دانشي بين مدير، فرمانده و كاركنان و نيز شاخص، ضعف در توجه كافي فرمانده به نيازهاي مادي و معنوي كاركنان. همچنين در بُعد سازماني عواملي مانند؛ كمبود مشاغل سازماني و يا عدم توسعه شغلي كاركنان، فقدان مكانيسم بازخورد از پايين به بالا و نيز وجود ضعف هاي اجرايي و محتوايي در سامانه ارزيابي عملكرد كاركنان از ديدگاه گروه نمونه، مورد تبيين قرار گرفت.