بررسي اثر محيط غرقاب و خشك بر ظهور نواحي ژني كنترل كننده صفات گياهچه‌‌هاي برنج (Oryza sativa L.) با استفاده از نشانگرهاي SSR

شناسايي ژن‌هاي مرتبط با تحمل به تنش‌ها و مكانيسم‌هاي تحمل به آن‌ها يك عامل مهم براي ايجاد مقاومت در گياهان است. به‌همين منظور؛ آزمايشي با استفاده از 99 ژنوتيپ برنج در سه تكرار در قالب طرح كاملاً تصادفي در شرايط غرقاب و تنش خشكي در گلخانه تحقيقاتي دانشكده كشاورزي دانشگاه گنبد كاووس در سال 1397 اجرا شد. در شرايط غرقاب در طول دوره رشد گياه آبياري انجام شد. براي اعمال تنش خشكي، آبياري از مرحله سه برگي قطع شد. با توجه به منحني رطوبت، ميزان تنش 2 درصد رطوبت وزني معادل 0.55 مگا پاسكل تخمين زده شد. صفات ارزيابي شده در هر دو شرايط كشت تفاوت معني‌داري با هم داشتند. تجزيه ارتباط اطلاعات به‌دست آمده از آزمايش‌هاي مولكولي و بررسي‌هاي فنوتيپي در شرايط غرقاب نشان‌دهنده اين موضوع بود كه از ميان آلل‌ها، آلل RM129A با وزن تر ساقه‌ و طول ريشه‌ و آلل RM129G با وزن‌تر ريشه‌ و عرض بزرگ‌ترين برگ و آلل RM129B با وزن خشك ريشه‌ و طول بزرگ‌ترين برگ و آلل RM1029I با وزن خشك ساقه‌ و طول بزرگ‌ترين برگ و در شرايط تنش خشكي آلل RM1029G با وزن خشك ساقه‌، حجم ريشه‌ و تعداد ريشه‌ داراي بيش‌ترين ارتباط با صفت‌هاي مورد ارزيابي در آزمايش بودند. پرايمر RM1029 يكي از پرايمر‌هاي مهم در مرحله گياهچه شناسايي شد. از نتايج حاصل از اين پژوهش مي‌توان در جهت افزايش تحمل به خشكي ارقام برنج استفاده نمود.