بررسي ساختار مولكولي ويروس SARS-CoV-2 و داروهاي مرتبط

زمينه و هدف: بيماري كوويد 19 از بيماري‌هاي مهم ويروسي در دهه حاضر محسوب مي‌شود كه پاندمي گسترده‌اي در دنيا ايجاد كرده است. اين بيماري اولين‌بار در 17 آذر 1398 از شهر ووهان استان هوبي چين از بيماران با علائم پنوموني شديد (ARDS) گزارش شد. در 17 دي 1398 مركز كنترل و پيشگيري از بيماري‌ها (CDC) در چين، ويروس را شناسايي كرد و سازمان بهداشت جهاني آن را nCoV2019 ناميد. سپس نام بيماري به كوويد 19تغيير يافت. بر اساس داده‌هاي ICTV اين ويروس SARSCoV2 ناميده مي‌شود كه از خانواده كروناويروس‌ها محسوب مي‌شود. ويروس‌هاي موجود در اين خانواده در سال‌هاي 1381 (بيماري سارس) و 1391 (بيماري مرس) همه‌‌گيري وسيعي در چندين كشور مختلف داشته‌اند و منجر به مرگ‌ومير و زيان اقتصادي شده‌اند. مواد و روش ها: در مطالعه حاضر، اين بيماري از جنبه‌هاي مختلف روند تكاملي و بيولوژي مولكولي ويروس بررسي شد. مقالات بر اساس اطلاعات موجود در پايگاه داده‌هاي سازمان بهداشت جهاني مورد مطالعه قرار گرفتند. پروتئين‌هاي SARSCoV2 از نظر مولكولي و عملكردي با استفاده از تجزيه و تحليل داده‌ها و روش‌هاي بيوانفورماتيك مشخص شدند و سپس داروهاي مرتبط و نحوه اثر آن‌ها بر سير تكثير و مهار ويروس بررسي شد. ملاحظات اخلاقي: اين مقاله از نوع مروري است و تمام ملاحظات اخلاقي در آن در نظر گرفته شده است. يافته ها: مطالعات در زمينه ساختار ويروس و درمان‌هاي دارويي جهت مهار پيشرفت بيماري نشان مي‌دهند در درمان اين بيماري بسته به ميزان پيشرفت بيماري، استفاده از استراتژي‌هاي مختلف دارويي مؤثر است. مطالعات مولكولي نشان دادند استفاده از داروهاي مهاركننده پروتئازهاي ويروسي و آنالوگ‌هاي نوكلئوزيدي در سير روند بيماري و درمان‌هاي دارويي IVIG، تركيبات آمينوكينولين، مهاركننده TMPRSS2 و پروتئين S ويروس در مراحل اوليه بيماري مي‌توانند مؤثر باشند. نتيجه گيري: مطالعه حاضر نشان مي‌دهد بررسي ساختار ويروس و بيولوژي آن در بدن، جهت كنترل ويروس، از اهميت زيادي برخوردار است. شناسايي داروهاي مؤثر بر ويروس بر اساس ساختار بيولوژيك ويروس ضروري است. با توجه به تغييرات ساختاري ويروس و جهش‌هاي پي‌درپي در ژنوم ويروس و به وجود آمدن سويه‌هاي مقاوم يا سويه‌هاي با قابليت واگيري زياد، ادامه مطالعات در حوزه ساختار ويروس و تغييرات آن در بدن، در طراحي استراتژي‌هاي دارويي و درماني ضروري است. مطالعه حاضر نشان داد استفاده از استراتژي‌هاي درماني و دارويي با توجه به مرحله بيماري متفاوت است، به گونه‌اي كه برخي از داروها در مراحل اوليه بيماري از ورود ويروس به سلول‌هاي هدف ممانعت مي‌كنند يا در تركيب با گليكوپروتئين‌هاي سطحي ويروس، از اتصال آنتي‌ژن ويروس با گيرنده‌هاي موجود در سلول‌هاي ميزبان جلوگيري مي‌كنند. در مراحل پيشرفت بيماري، داروهاي ضدويروسي از جمله مهاركننده‌هاي پروتئازي و آنالوگ‌هاي نوكلئوزيدي باعث اختلال در تكثير و تشكيل ساختمان ويروس مي‌شوند. به دليل تغييرات متناوب ويروس و ايجاد ويروس‌هاي مقاوم به درمان‌هاي دارويي، بررسي مداوم مطالعات ويروس‌شناسي و باليني و عملكرد داروهاي موجود عليه ويروس حائز اهميت است.