تأثير آموزش صبر بر مبناي قرآن بر تاب‌آوري و خودشفقت‌ورزي در همسران معلولان ضايعۀ نخاعي شهر اصفهان

سابقه و هدف: مقاومت در برابر مشكلات زندگي و صبر بر پيامدهاي ناگوار يكي از مهارت‌هاي ضروري براي زندگي در دنياي امروز است كه همواره در اسلام نيز تأكيد شده است. هدف پژوهش حاضر بررسي اثربخشي آموزش صبر بر مبناي قرآن بر افزايش تاب‌آوري و خودشفقت‌ورزي همسران معلولان ضايعۀ نخاعي در شهر اصفهان بود. روش كار: پژوهش حاضر نيمه‌تجربي از نوع پيش‌آزمونپس‌آزمون با گروه كنترل است. جامعۀ آماري شامل تمامي همسران معلولان ضايعۀ نخاعي شهر اصفهان در سال 1398 بود كه تعداد 30 نفر از آنان با توجه به معيارهاي شمول به‌صورت داوطلبانه انتخاب و به‌طور تصادفي در دو گروه آزمايش (15 نفر) و كنترل (15 نفر) قرار داده شدند. داده‌ها با استفاده از پرسش‌نامه‌هاي ويژگي هاي جمعيت‌شناختي، مقياس تاب‌آوري (كانرديويدسون) و مقياس خودشفقت‌ورزي (فرم كوتاه راس و همكاران) جمع‌آوري و با روش تحليل كوواريانس تك‌متغيّره (آنكوا) تحليل شد. در اين پژوهش همۀ موارد اخلاقي رعايت شده است و مؤلفان مقاله تضاد منافعي گزارش نكرده‌اند. يافته‌ها: بر اساس نتايج به‌دست‌آمده، بين ميانگين نمرات پس‌آزمون گروه آزمايش و گروه كنترل در دو متغيّر تاب آوري و خودشفقت‌ورزي تفاوت معناداري وجود داشت (0.005 P). نتيجه‌گيري: يافته‌ها نشان مي‌دهد كه آموزش صبر بر مبناي قرآن در افزايش تاب‌آوري و خودشفقت‌ورزي در همسران معلولان ضايعۀ نخاعي مؤثر است.